Bescheiden

Waarom probeer ik eigenlijk mijn koopgedrag zo rigoureus aan te pakken? Het draait voor mij niet puur om het geld. Hoewel mijn schommelende lage inkomen, dat niet wordt aangevuld met alimentatie, hierbij wel een grote rol speelt.

Zelfs in de tijd dat ik in goedbetaalde loondienst was, smeet ik mijn geld niet over de balk. Maar als je ruim voldoende geld hebt (en een ex die niet naar prijzen kijkt), kun je een miskoop, een misstap, een luxe wel dragen.

En hoewel ik, naar mijn idee, niet luxe leef, besef ik goed dat ik ook dingen gebruik en eet die niet direct nodig zijn. Dus eigenlijk wel een luxe zijn. Door superkritisch te kijken naar wat ik wil kopen en wat dat kost, neem ik eigenlijk mijn consumeergedrag weer onder de loep. 

Mijn bescheiden bijdrage aan de wereldwijde pogingen om minder van de aarde te vragen.

Genieten

Vandaag een fijne dag. Drukke ochtend, met een paar deadlines. Tussendoor tijd voor een uurtje bodypump en e-mail van Ex beantwoorden. Heel voorzichtig hebben we af en toe wat contact, proberen we op een niet zakelijke manier weer contact te krijgen.

Door koude regen naar de bibliotheek gefietst voor een nieuwe lading boeken, op de terugweg langs de kringloopwinkel voor een uurtje lekker snuffelen. Thuis weer opgewarmd met beker warme thee en een bonbonnetje (die ik met kerst had gekregen). De laatste 2 deadlines toch maar weggewerkt, hoewel die tot zondag konden wachten. Kipnuggets gemaakt volgens nieuw recept, wat onverwacht heel goed bleek te smaken.

Nu nip ik wat whisky en ga zo naar bed. Je ziet, geen enerverende dag, maar wel een goede dag. Daar geniet ik van, ik ben het nog niet verleerd. :-)

Onmogelijke opgave?

Vanochtend kwam tijdens de lunchwandeling het idee bovendrijven om volgende week alleen uit voorraad- en koelkast te eten. Meteen bedacht ik al dat ik wel melk en brood vers wilde halen. Hoewel het natuurlijk een goede gelegenheid is om weer eens een poging te doen zelf brood te bakken. Iets wat tot op heden nog niet is gelukt.

Maar volgende week staat er ook weer een groentepakket klaar (de frequentie daarvan heb ik al teruggebracht van wekelijks naar eens in de twee weken). En ook bedacht ik dat ik dan geen aanbiedingen zou mogen aanschaffen, hoe goed ik die ook zou kunnen gebruiken. En als je uit voorraad eet, zul je die toch ook weer moeten aanvullen, anders sta je over een paar weken voor allerlei uitgaven en een lege voorraadkast.

Ondertussen is het sluimerende idee nog niet in een vaste vorm gegoten. Voorlopig is het idee: melk en brood mogen aangeschaft worden, maar liever meer roggebrood en beschuit eten en proberen brood te bakken; groentepakket goed verdelen over twee weken (maar dat deed ik al); groente en fruit uit supermarkt mag alleen als het een goede aanbieding is; hetzelfde geldt voor vlees en ‘bulkvoorraad’: beschuit, koffie, bloem, van die dingen die ik altijd wel gebruik; zaterdag aan het eind van de dag op markt voordelig groente en fruit halen (een kraam die ik daarvoor al regelmatig bezoek).

Wat is daar anders aan dan hoe het nu gaat? Nog beter opletten, maar vooral nog meer uitgaan van wat er al in huis is, vooral in de vriezer. Die is regelmatig overvol, vandaag kan er al niks meer bij. Die vriezer wil ik wel gevuld houden, maar met voldoende met ruimte voor leuke aanbiedingen en eerder met het plannen van maaltijden anticiperen op weer ruimte maken.

Hm, ik ben benieuwd. Vanavond gaan de laatste doperwtjes uit de vriezer in de kedgeree met makreel. Ja, die heb ik al eens eerder gemaakt en dat viel niet tegen.

Kerst

En wat doe ik met de kerst? Ik ga beide dagen gezellig ergens eten. Ik moest wel even goed nadenken, na de eerste uitnodiging. Gewoon thuis zijn, samen met de katten, is een aantrekkelijk idee. En ik wil niet beschouwd worden als het ‘zielige, gescheiden vrouwtje dat we met kerst niet alleen kunnen laten zitten’. Maar dat is natuurlijk mijn fantasie die met dat soort kreten komt. Zo zijn de uitnodigingen niet bedoeld. Denk ik. Hoop ik. :-)

Het worden geen banketten, maar gewoon samen zijn, samen koken, kletsen en blij zijn met elkaar, hoe cliché dat ook klinkt. Tijdens Scheiding 3.0 heb ik weer gemerkt hoe fijn het is om een relatief grote familie te hebben. Nu we in deze periode binnen de steeds groter wordende familie met zowel  (nieuw) leven als (naderende) dood te maken hebben, wordt voor mij simpel samen zijn steeds belangrijker.

Verder kan het gebeuren dat in een verloren uurtje wat wordt gesjogd en/of wat gewerkt. Maar nog meer verheug ik me op de verloren uurtjes in de trein, er ligt al weken een boek op me te wachten.

langetermijnplanning

Momenteel ‘worstel’ ik vooral met verbittering, vergeving en vergeten.
De manier waarop ik ben behandeld, de verloochening van onze relatie, noem maar op, dat blijft moeilijk te verteren voor mij. Ik blijf er verdrietig en toch ook nog boos om worden. En ik vraag me af of dat gevoel ooit zal verdwijnen. Ik wil liever niet over 20 jaar nog steeds boos zijn op Ex, of  me nog steeds verraden en belazerd voelen. Maar ik heb ook het gevoel dat ik er niet anders over zal gaan denken. Hopelijk betekent dat niet dat de gevoelens dan nog even sterk en onveranderd zijn. Gevoelens kunnen in de loop der tijd veranderen, minder prominent worden. Hoewel ik me dat op dit ogenblik niet of nauwelijks kan voorstellen.

Zorgen

Hoe drukker in mijn hoofd, hoe minder ik schrijf. Terwijl schrijven vaak een goede manier is om dingen op een rijtje te zetten.

Vorige week met moeder en nicht van Ex dagje op stap geweest. Dat uitstapje was jaren geleden al afgesproken, maar er kwam telkens iets tussen. Het was een leuke dag. Het nichtje had ik al meerdere keren gezien, maar het was voor het eerst sinds ik gedumpt ben, dat ik zijn moeder zag.

Pas aan het eind, tijdens het eten, vertelde ze wat over Ex. Dat sluit aan bij wat ik al eerder had gehoord. Natuurlijk is het maar één kant van het verhaal, maar toch maak ik me zorgen. Want deze verhalen bevstigen mijn idee dat hij mensen uit zijn ‘oude leven’ buitensluit. Dus niet alleen mij.

Eigenlijk zou ik me daar niet druk over moeten maken. Maar tegelijkertijd is het wel een cruciaal punt in mijn overpeinzingen of ik het contact met hem wil behouden, of er echt een punt achter ga zetten. Want ik ben bang dat hij door zijn gedrag zijn oude basis helemaal van zich vervreemd. Ik wil niet dat hij straks met lege handen staat, als dit uiteindelijk toch niet het grote geluk brengt dat hij zoekt. En dat moet ik eindelijk eens afleren. Hij heeft gekozen voor haar geluk en welzijn, hij meende dat ik mezelf wel zou redden. Dat moet ik ook doen: voor mijn eigen leven en welzijn gaan. Hij redt zich wel. 

Hoop ik.

Uitstapje

Vandaag ga ik met ex-schoonmoeder en ex-schoonnicht op stap. Ex-schoonmoeder heb ik niet meer gezien sinds een paar dagen voor ik werd gedumpt. We hebben een paar keer telefonisch contact gehad en er zijn wat kaartjes heen en weer gestuurd. Eigenlijk is het wel goed dat we elkaar nu pas zien, kort geleden was het voor beiden emotioneel vrij moeilijk.
Ik heb Ex niet verteld over dit dagje uit, ik weet ook niet of hij door hen wel is ingelicht. Sinds hij zijn broertje heeft aangesproken over zijn contact met mij, vertel ik hem niet meer met wie van zijn familie en vrienden ik wanneer contact heb en hoe dat verloopt. Hij weet dat ik met sommigen nog contact heb, maar ik laat aan hen om daar al dan niet in detail te treden.

Op voorraad

Budget, boodschappen, het blijft puzzelen, zelfs voor iemand die al langer geen geld over de balk gooit.

Voor een neurotische controlfreak als ik is vooral voorraad een struikelblok. Ik kan goed dagenlang voor weinig geld eten, maar ik heb een bijna onbedwingbare neiging om voorraden aan te leggen. Vooral als iets in de aanbieding is. 

Aangezien ik toch mijn keukenkasten weer eens moet leegruimen en herinrichten, is dat een goede gelegenheid om te inventariseren wat ik nou precies in huis heb. En dan maar met voorraadlijsten gaan werken. Dat heb ik met de vriezer ook een tijd gedaan, maar die gewoonte is de afgelopen tijd weer verdwenen.

Vandaag eet ik uit de vriezer en had dus geen boodschappen hoeven doen. Toch ben ik de supermarkt in gedoken, met het oog op de feestdagen. Elk jaar bak ik zelf oliebollen, daarom heb ik nu alvast mijn voorraad rozijnen en krenten aangevuld. Terwijl er volgens mij nog genoeg in de kast ligt. Hier moet ik toch eens wat aan doen. Is weer eens wat anders dan me druk maken om Scheiding 3.0.

Behelpen

En hoe gaat het nou met de Scheiding 3.0?

Behalve dat het vernieuwd plezier in (experimenteren met) koken heeft gebracht?

Wat overheerst nu?

De teleurstelling?

Het gemis?

De weemoed over gemiste kansen?

Toch nog wat boosheid?

Het verschilt per dag. Het blijft behelpen. Inzicht krijgen wil niet zeggen dat de gevoelens minder worden. Ik merk wel dat gevoelens anders worden, op den duur. Beter beheersbaar. Meestal dwing ik mezelf om verder te werken, ergens anders aan te denken, iets te gaan doen. Ik wil verder, niet blijven hangen in gevoelens waar ik niets meer opschiet.

Blijkbaar vindt mijn omgeving dat de tijd van nieuwe mannen ontmoeten is aangebroken. Al een paar keer werd er naar gevraagd. Eerlijk gezegd: daar staat mijn hoofd helemaal niet naar. Eerst wil ik lekker in mijn vel zitten, om wie ik ben, waar ik ben en hoe ik ben. En mocht ik een leuke vent ontmoeten, hoop ik dat ik deze keer wel mezelf kan blijven, dat ik om een ander kan geven zonder mezelf kwijt te raken.

"Je rust pakken"

Mij valt op dat nu ik alleen woon, ik nog steeds weinig tijd ‘voor mezelf’ neem. Misschien kun je me té plichtsgetrouw noemen, zorgen dat m’n werk wordt gedaan, zodat er brood op de plank komt. Zorgen dat er boodschappen in huis zijn, dat het opgeruimd is, schoon… Op zich niks mis mee, maar als ik moet kiezen tussen dweilen en iets leuks doen, gaat dweilen voor. Terwijl een keertje overslaan niet erg is.

Ik probeer hier en daar een rustpuntje in te bouwen, mee te pikken. Zoals nu, zaterdagochtend, net na 5 uur, kopje koffie, boterham, krantje lezen. Dat laatste gebeurt op de computer (zo vroeg wordt de krant niet bezorgd), normaal gesproken aan mijn bureau. Deze keer heb ik de laptop naar de keukentafel verhuisd, de radio staat zachtjes. Zo kom ik eens achter mijn bureau vandaan. Eigenlijk zou ik elke dag aan deze tafel ‘moeten’ ontbijten en lunchen, maar dat doe ik te weinig, het is toch gemakkelijk om tussendoor wat happen brood te nemen en een slokje melk of koffie. Daar werken we nog aan.

Deze week twee gerechten gemaakt die enorm in de smaak vielen. Oh ja, de shoarma van gisteren, met zelfgemaakte sausjes, was weer lekker, maar dat is geen nieuw recept.

Uit de krant bleek het recept voor een winterse ovenschotel met verschillende groentes heel smakelijk te zijn. Ik had niet precies dezelfde groentes als in het recept, maar dat is het leuke van koken, flexibel en creatief zijn. (een beetje vaag door de stoom die van het eten af komt)

Verder heb ik de kedgeree met makreel gemaakt, uit het kookboek van Karin Luiten – Zonder pakjes & zakjes. De rijst hoort geler te zijn, maar een kniesoor die daar op let.

Twee vliegen

Het lijkt wel of ik alleen nog maar over eten kan schrijven. Hoe zit het nu met de Scheiding 3.0?

Voor mij is het nog steeds wonden likken en verdergaan. De periodes dat het lekker gaat duren steeds langer. Maar nog steeds kan iets kleins tranen oproepen waarvan ik dacht dat ik ze allang vergoten had.

De ergste boosheid is allang verdwenen. Wel zijn er een aantal zaken waar ik moeilijk overheen lijk te kunnen stappen. Gek genoeg heeft dat weinig te maken met vreemdgaan en leugens en bedrog, maar meer hoe zij beiden alles hebben aangepakt en afgehandeld. Dat is natuurlijk mijn bescheiden en niet objectieve mening. Ik vind dat je zo niet met mensen omgaat, zij vinden blijkbaar dat het wel zo kan. Dat zegt vooral iets over hoe ik niet behandeld wil worden en hoe ik anderen niet wil behandelen (hoewel dat makkelijker is gezegd dan gedaan). Pas onlangs viel bij mij het kwartje dat dit verschil in inzicht over omgang met mensen ook betekent dat zij zeer waarschijnlijk niet zullen begrijpen waarom sommige dingen voor mij nog steeds zo pijnlijk zijn. En zo begrijp ik op mijn beurt weer niet hoe hun zij zonder enige wroeging of schuldgevoel konden beginnen aan het bouwen van hun nestje, terwijl ze beiden thuis een partner hadden zitten die nog van niks wist.

Met veel overpeinzingen kom ik tot allerlei inzichten. Niet dat die inzichten het allemaal makkelijker te verteren maken, maar het helpt heel langzaam met het afsluiten en kunnen doorgaan zonder op alle vragen antwoord te hebben gekregen. Eerlijk gezegd: ik hoef ook eigenlijk geen antwoorden of uitleg meer. Het is gebeurd; uitleg en antwoorden lossen niks op, draaien niks terug en maken het niet makkelijker te verteren.

Al met al is eten dan toch wel een leuker onderwerp om over te schrijven. De afgelopen tijd met appels eenvoudige nagerechtjes gemaakt. Zoals een plakje bladerdeeg met appelstukjes, op de foto vergezeld van ijs. Datzelfde ijs heb ik ook bij mijn gevulde appel geschept. Een biscuitje kruimelen, mengen met wat appeljelly en daarmee appel vullen. Diezelfde appeljelly gebruik ik ook om het plakje bladerdeeg in te smeren voor de appel er op gaat. Deze toetjes zet ik in de oven als ik ga eten. Ze zijn klaar als ik toe ben aan een kopje koffie. Scheelt weer een koekje bij de koffie, twee snoepmomenten in één. :-) 

cultuur

Vandaag dankzij de NS niet in het museum beland dat ik graag wilde bezoeken. Tijdens de overstap in Amersfoort was verder reizen even niet mogelijk. Dus werden snel de plannen bijgesteld en werd het een dagje Amersfoort. Met een bezoekje aan het Mondriaan-huis. Er hangt vrijwel geen kunst van de man zelf, maar wel een goed overzicht van zijn leven. En helemaal boven in de zaal een chronologisch overzicht van zijn werken. Zo zie je mooi de vroege landschappen overgaan in zijn later bekende werk. Bij zijn jaren in Parijs zie je die overgang echt goed: geschilderde bomen en wat abstracter werk zijn zo bij elkaar opgehangen, dat je ziet dat de bomen de basis vormen voor zijn eerste abstractere werk. Er hangt ook werk van Bart van der Leck, wat ik persoonlijk interessanter vind dat het werk van Mondriaan. Zelfde kleuren, maar andere vormen en speelser. Ik ging er met een blij gevoel weg.

Omdat ik had verwacht laat thuis te komen, had ik gisteren al een chili gemaakt. Op het laatste moment toch maar wat tortilla’s er bij gepakt, chili op tortilla, oprollen en even in de oven. Normaal gesproken doe ik er sla en tomaten bij, maar sla had ik niet bij de hand, dus heb ik het bij Mexicaanse saus en zure room gehouden. En het was heerlijk.

Niet geschikt voor publicatie

Niet al mijn gerechten zien er smakelijk uit op het gevoelige geheugenkaartje. Soms zijn de onaantrekkelijk uitziende gerechten verschrikkelijk lekker. Maar tegen de tijd dat mijn smaakpapillen me daarvan hebben overtuigd, is er niks meer over om te fotograferen.

Het blijft aanmodderen met koken voor 1 persoon.  Hoewel het vaak toch ook wel lukt. Misschien moet ik eens niet zo onzeker doen. Trouwens, wie moet hier nu allemaal van smikkelen? Juist, ja, ik.

Vandaag had ik de tajine uit de kast gehaald voor een simpel tajine-gerecht met kip en aubergine, maar terwijl ik de voorbereidingen tref, vallen twee dingen op. Het blik chilibonen dat ik vanochtend met korting heb gekocht, blijkt een blik kikkererwten te zijn. Oké, die kikkererwten kunnen in een ander gerecht dan de chili voor morgen, wat ik voor ogen had. Ik had nog een blik bonen staan voor de chili, dus die kan ik straks alvast maken voor morgen.

Terwijl ik met de blikken erwten en bonen aan het goochelen was, vielen de twee bakjes boemboe uit de kast, die ik een tijd geleden had aangeschaft toen ze in de aanbieding waren. (ja, ik koop veel met korting!) Een van de bakjes ik kapot en ik weet niet hoe lang dat houdbaar is na opening. Dus improviseren. Kip paniki (what’s in a name?) gaat zo in de tajine, want een stoofpot is een stoofpot. Aubergine erbij, rijst, misschien dat ik nog iets vind.

Ondertussen maak ik wat chili voor morgen.

En daarna zien we wel weer verder

Later: Zeg nou zelf, niet het uiterlijk van een culinair hoogstandje. Maar het was wel heel lekker. 

Emotioneel

Emotioneel weekend. Vooral nostalgie, herinneringen, missen, weemoed.

Vanmiddag is een laatste zakelijke handeling verricht: ik beheer nu mijn eigen website, dat deed hij tot nu toe. Het gekke is dat in de zakelijke e-mails af en toe een persoonlijke toon zit, op een of andere manier kunnen we dat terloops, tussen zakelijke beslommeringen door, wel aan. Mijn antwoord kostte de nodige tranen, maar tegelijkertijd voelde het goed. Door zijn woorden en toon, en mijn antwoord daarop. Heel langzaam kom ik er wel :-).

Een ander gek ding is dat de steun die ik via Twitter kreeg, me heel goed deed. Ondanks dat ik ze niet persoonlijk ken. Ondanks dat het digitaal is.

Mijn goede gevoel kan ook komen van de 15 km die ik heb gelopen. Dat ging grotendeels lekker, hoewel ik had gehoopt dat ik langzamerhand op 16 of 17 km zou zitten.

Lekker ontbeten met pannenkoeken. Die heb ik niet op de foto gezet, maar de bruine bonensoep van gisteren is wel op de gevoelige geheugenkaart vastgelegd. Daar heb ik morgen ook nog een lekkere lunch van.

Sipjes

Zowel gisteren als vandaag eindigde met wat traantjes. Werd weer met de neus op de feiten gedrukt, al ruim een half jaar zijn zij samen, bouwen ze hun relatie verder uit en doen leuke dingen. En ondanks alle vooruitgang die ik de afgelopen maanden heb geboekt, valt het me soms zwaar.

Het idee dat ze samen zijn, dat de basis van hun relatie, de scherven van mijn relatie, stevig genoeg is om door te gaan. Voor mij voelt het alsof ze worden beloond voor vreemdgaan, leugens en bedrog. Tegelijkertijd wil ik dat niet voelen, ik wil geen bitterheid proeven, ik wil niet dat hun geluk de heropbouw van mijn leven in de weg staat. Soms lukt het me om verhalen en berichten voor kennisgeving aan te nemen. Gisteren en vandaag lukte me dat niet. Morgen weer wel, is de bedoeling.

Ik heb mezelf maar ‘beloond’ met een appeltaartje van bladerdeeg, simpel, maar o zo lekker.

Museum

Deze vrije week was eigenlijk bedoeld om mijn administratie op orde te krijgen (gelukt), een soort werkrooster te maken (nog niet gelukt) en rustig aan te doen (gelukt). 

Een werkrooster lijkt me noodzakelijk, omdat ik in gedachten heel veel (kleine) klussen heb liggen waar ik maar niet aan toe kom. Tijdens werkweken laat ik mijn werk voorgaan, er moet immer brood op de plank. Maar ik wil mijn studie weer oppakken, die door de scheiding heel ver op de achtergrond is gekomen. Ik wil meer lezen, zowel boeken als weblogs. Ik wil meer ondernemen, zowel museumbezoek, als familiebezoek, als vrijwilligerswerk, als gewoon leuke dingen.

Vandaag ga ik naar het Gemeentemuseum in Den Haag. Het laatste bezoek was een half jaar geleden. Op m’n verjaardag. Op de dag dat Ex het huurcontract voor zijn nieuwe woning tekende. Die dag had ik, tegen mijn gewoonte in, mijn mobiel aan staan. Die ik ook nog beantwoordde, toen mijn broer belde. Waarna ik huilend en pratend van zaal naar zaal naar toilet liep, vooral om niemand te storen, maar ook om mijn tranen te verbergen voor de schoolklas die er net rondliep en die me tot in het toilet achtervolgde.

Dat doen we vandaag dus anders, dat moge duidelijk zijn.

Speculaas

Bloemkool in de aanbieding kon ik niet weerstaan. Voor een alleenstaande betekent dat de rest van de week bloemkool eten, in verschillende recepten. Nee, je hebt gelijk, ik kan ook nog wat blancheren en invriezen. Maar mijn vriezer is al behoorlijk vol.

Gisteren gewoon gekookte bloemkool met wat geraspte kaas even in de oven, waar de aardappels al lagen te bakken. Vandaag wordt een aloud recept van stal gehaald voor een ovenschotel bloemkool-stroganoff. Daarna wordt het hoog tijd voor een andere groente.

Ik heb dit weekend het stof van mijn vacuümverpakker geblazen. Die wil ik weer meer gaan gebruiken, vooral voor de kleine porties vlees die ik invries. Die platte vacuümpakjes zijn makkelijk stapelbaar.  Zo hoop ik wat meer ruimte te creëren. Niet om die ruimte weer vol te proppen, maar met iets meer ruimte heb ik meer zicht op wat er in de vriezer zit.

Dan nu nog een foto van het resultaat van mijn proef ‘speculaasjes bakken’. Niet geheel geslaagd, maar het was ook de eerste keer dat ik speculaasplanken gebruikte en dat ging niet zo makkelijk als ik had gehoopt. Gewoon een recept uit een Wannée-kookboek uit de jaren 50.

zondag

Op het ogenblik lijkt de zondagochtend een traantjesmoment te zijn. Net als vorige week ben ik met Scheiding 3.0 bezig, nou ja, eigenlijk elke dag, maar vandaag kwamen er weer wat traantjes opwellen. Dat gebeurt gelukkig niet meer elke dag. Ik haal rustig adem, kan ze vandaag helaas niet weghollen, dan maar een bakje koffie, nieuwe warmtebron voor m’n pijnlijke rug en met de katten weer terug naar bed.

Ondanks alles wil de inwendige mens ook wat, dus heb ik een eitje in de oven bereid (uit het ovenhandboek van Karin Luiten), wat brood geroosterd en een lekker kopje koffie gezet. Het oog wil ook wat, dus heb ik het allemaal wat versierd. Radio zachtjes aan, boek er bij, gewoon even wat rust nemen.

Komende week heb ik geen opdrachten gepland, maar zal flink aan de slag gaan met acquisitie en mijn zakelijke website. En een museumbezoekje, denk ik. En meer leespauzes, denk ik. Voor vandaag houd ik het op lezen, koffie drinken, naar een braderie, wat wandelen, wat oud papier wegbrengen, wat lief zijn voor mezelf.

Dilemma, dilemma, dilemma

Ik doe mee aan/volg een uitdaging gezond en goedkoop eten http://eetechteten.wordpress.com/2012/11/09/de-challenge-goedkoop-en-gezond/.

Zoals ik al in een reactie schreef, ben ik er eigenlijk al aan begonnen, omdat ik sinds mijn scheiding minder geld te besteden heb. Daarnaast zou het raar zijn als mijn uitgaven voor eten even hoog zouden blijven als voor de scheiding.

De laatste jaren probeerde ik steeds meer biologisch en duurzaam bezig te zijn. Dat maakt deze uitdaging ietsjes moeilijker. Een plofkip is gewoon goedkoper dan een biologische kip. Om maar een welbekend voorbeeld te noemen.

Daarnaast ben ik me al jaren bewust dat het allemaal wat minder kan. Minder luxe, minder overdaad, minder snoepen, minder blingbling. Dat begint langzaam door te sijpelen naar mijn eet- en bestedingspatroon. Maar toch: mijn budget mag nog steeds krimpen.

Vorige week vroeg ik me af hoe ik aanbiedingen ga aanpakken. Als ik elke week alle aanbiedingen zou aanschaffen, heb ik een veel groter budget nodig. Bij beperkt houdbare producten is het relatief simpel: koop niet meer dan je gebruikt voor dat product niet meer bruikbaar is.

Maar de langer houdbare producten: vaak zijn er voldoende aanbiedingen van producten die ik wel eens gebruik. Van die producten waarvan je makkelijke een voorraadje kunt aanleggen. Bij voorkeur als het een aanbieding is. Maar dan kom ik dus thuis met een tas vol boodschappen waar ik die week nog niks aan heb, maar die wel al voor die week het budget opsoupeert. 

Heel langzaam begin ik op dat punt ook beter na te denken. Niet meer blind voor de aanbieding gaan, maar bedenken hoeveel ik al in huis heb, wanneer ik het weer nodig heb, maar vooral: hoe vaak is het in de aanbieding?

Deze week zag ik dat bij een supermarkt het kattenvoer weer in de aanbieding was. Net als een week of vier geleden. Net als bij een andere supermarkt bij mij in de buurt. Die ook regelmatig kattenvoer in de aanbieding gooit. Hoeveel heb ik thuis nog staan? Genoeg voor zeker vier weken. Dan laat ik deze keer de aanbieding aan me voorbijgaan. Ondanks dat ik het jammer vind dat ik een aanbieding laat lopen. Ik heb het gewoon nu niet nodig, en ook niet op korte termijn.

Op dit punt is het kwartje bij mij gevallen.

Preisoep

In mijn jeugd heb ik voor het eerst preisoep gegeten. Uit een pakje, dat wel. Mijn ouders spaarden voor soepkommen van een of ander soepmerk. Daarvoor moesten zegeltjes gespaard worden, dus hadden m’n ouders  groot ingekocht, want in een groot gezin zijn veel soepborden en –kommen nodig.

Het werd een van mijn favoriete soepen. Gebonden, romig, dat soort soepen aten wij normaliter niet. Ons huishouden moest het met weinig geld doen, groente en fruit werden zelf verbouwd. De kippen, eenden en ganzen waren voornamelijk voor de eieren, maar verdwenen op zeker moment in de braadpan. Wat niet tijdens de hoofdmaaltijd als vlees werd gebruikt, verdween in de bouillonpan. En uiteindelijk werd die bouillon gebruikt voor degelijke groentesoep.

Ik vermoed dat mijn ouders niet echt van prei als groente hielden, want ik kan me niet herinneren dat zij ooit prei in hun groentetuin hadden. Zelf zou ik het wel willen telen, maar op een balkon wordt dat een hele onderneming. Prei wil de diepte in.

In deze tijd van het jaar ligt de prei bijna overal in de uitverkoop. Het enige preigerecht dat ik me van vroeger herinner, heel vaag, want dat stond zelden op tafel, is preistamppot met gekookte eieren. Heerlijk. Eén keer heb ik het Ex voorgezet, maar hij vond het niks. En pas nu ik schrijf over de preisoep die ik vandaag heb gemaakt, komt die stamppot weer bovendrijven. Die zet ik volgende week maar eens op het menu.

Dit weekend, het eerste redelijk koude weekend van dit najaar, verwen ik mezelf met preisoep. Niet zo zacht en romig als die uit een pakje van jaren geleden, maar wel gewoon heel erg lekker. En hartverwarmend.

Oude vrouwtjes

Daar sta je dan, als 19-jarige knul met een bosje rode rozen voor de deur van de oude buurvrouw. Het was hem bijna gelukt om te vluchten, maar zijn moeder stak daar een stokje voor. Het was ook niet zijn idee om bloemen te geven.

Als zijn moeder vond dat de buurvrouw een bosje had verdiend omdat ze een paar dagen op de kat had gepast, moest zijn moeder die bloemen maar geven. Ja, oké, toen hij met zijn vrienden het laatste weekend van de vakantie weg wilde, zat z’n moeder in het buitenland voor haar werk. Dus technisch gesproken had de buurvrouw hem een plezier gedaan. Maar moest zijn moeder nu zo nodig rode rozen kopen? En dan zeuren dat hij ze moet afgeven, net als hij met z’n vriend weg wil? En z’n vriend helpt ook niet echt, die rolt bijna van de trap van het lachen. 

Dan zegt die buurvrouw ook nog dat ze het zo lief vind dat hij bloemen komt brengen. Ze straalt helemaal! Wat moet je nou tegen d’r zeggen? Bedankt, ja, maar verder? Gelukkig zegt ze heel snel dat ze het een volgende keer weer met alle plezier wil doen en kan hij ontsnappen. Snel de trappen af, achter zijn vriend aan. Tot zijn opluchting is zijn vriend al bijna beneden en ziet niet dat zowel de buurvrouw als z’n moeder hem uitzwaaien. Het wordt echt hoog tijd dat hij eigen woonruimte vindt.

werkschema

Afgelopen weekend minder gedaan dan ik me had voorgenomen. Maar tegelijkertijd vind ik dat ik af en toe niet zo streng moet zijn voor mezelf. Rust is ook een schone zaak. Een paar uurtjes met de planten en kruiden spelen was leuk en nuttig, hoewel dat niet op de lijst stond. De hoop op een bloeiend en groeiend kruidentuintje heb ik nog niet opgegeven.

Wat staat er op mijn lijstje met dingen die ik nog moet doen?

Administratieve zaken, zoals nieuwe verzekeringen.

Gordijnen op maat maken. De oude zijn te lang en iedereen begint maar over het vervangen van de gordijnen, die mijn schoonmoeder 16 jaar geleden voor haar zoon maakte, voor zijn eerste, echte eigen huis.

Keukenkast leegruimen. Een lekker diepe kast die al jaren schreeuwt om planken aan de muur. Verder dan kijken kwam Ex niet. We hebben het er wel eens uitgebreid over gehad, maar tegen de tijd dat ik de maten had opgenomen, zat hij weer achter zijn computer met zijn twitterharem te kletsen.  De bedoeling was dat ik hem zou meesleuren naar de doe-het-zelfzaak, maar dan was ik al weer zo nijdig, dat het voor mij ook niet meer hoefde. Zo ligt er ook al jaren een lijstje met actiepunten die hij met de verhuurder zou opnemen om te laten verhelpen.  O nee, dat lijstje heb ik in een doos met zijn papieren gestopt. Als herinnering.  Maar goed, over een paar weken komen hulptroepen voor de keuken: schoonmaken, schilderklaar maken en planken in de kast. Dan hoeven alleen nog maar de douche en wc te worden gedaan, niet zo dringend.

Werkkamer inrichten. Voor het schilderwerk heb ik alle kasten leeggehaald. Ze zijn wel al weer half gevuld, maar nu de rest nog. Plus dat ik niet alles kan vinden, want een deel zit nog in dozen, wat weer ergernis oplevert en daar moeten we ook maar eens van af.

Gisteren heb ik geprobeerd vruchtenijslolly’s  te maken, appel - sinaasappel. Voor een eerste poging niet slecht. Ze waren nog niet helemaal goed bevroren, dus heb ik ze in stukken uit de houder gehaald.

Bij de sla had ik duidelijk last van weinig inzicht in de hoeveelheid. Tegen de tijd dat de sla, avocado en paprika in het bakje zaten, was er geen plek meer voor de tomaat. De salade was minder fleurig dan de bedoeling was, maar niet minder lekker.

Lekker het weekeinde in

Vanmiddag 3 uur en een paar minuten aan de telefoon gehangen. Met al dat e-mailen en de sociale media gebeurt dat eigenlijk te weinig. Een oude schoolvriendin, die ik langzaam uit het oog was verloren nadat zij was blijven zitten. Niet dat ik me opeens beter voelde dan zij, maar we zagen elkaar gewoon veel minder. Zij vond mij 2 jaar geleden op Hyves en ik ben, nog samen met Ex, bij haar langs geweest. Vanochtend had ik haar verteld over de scheiding, een beetje laat, maar in dezelfde periode overleed haar schoonmoeder en wilde ik haar niet ook nog eens met mijn tranen belasten. 

Ondertussen zijn we weer een beetje bijgepraat. We hebben zo ieder ons eigen verleden en ons eigen heden, met de nodige problemen, maar ook leuke dingen.

Vanavond heb ik een beetje shoarmavlees gebakken en dat opgegeten samen met veel ronde opperdoezers uit de oven, veel sla, een bak zelfgemaakte knoflooksaus, een bak zelfgemaakte uien/tomatensaus en een pitabroodje. Heerlijk.

Kookkunsten

Ik sla mijzelf nu figuurlijk om de oren. Weer bijna een maand niet geblogd. Er gebeurt veel tussen de oren, maar het opschrijven, daar vind ik nog geen regelmaat in. Ondertussen voer ik gesprekken met een neutraal iemand, een hulpverlener, zoiets. Verdriet dat kan ik wel aan. Dat gaat wel over. Maar de boosheid die ik voel over de leugens, het bedrog, het vreemdgaan, de manipulatie, de schijnheiligheid, de onverschilligheid... Het leek wel of dat alles me tegenhield om verder te gaan, om Ex los te laten.

Door een toevallige ontmoeting heb ik nu een angstbeeld voor ogen, dat ik over een jaar nog steeds zo boos ben, en verbitterd. Dus ga ik aan de slag met de boosheid. Daarom voer ik gesprekken over de boosheid. Uiteindelijk gaan die gesprekken meer over mij, wat ik wil, wat ik heb nagelaten, wat ik heb gemist, wat ik nu ga doen. Ondertussen voer ik nog steeds in gedachten boze gesprekken met Ex, over Ex en het gaat steeds over dezelfde situaties. Maar door aan mezelf te sleutelen, hoop ik anders met de boosheid om te kunnen gaan. En wie weet komt er een dag dat ik niet meer boos ben. Hoewel ik me dat nu nog niet kan voorstellen. :-)

Vandaag is de titel “Kookkunsten” en misschien heb je de foto hieronder al gezien. Het is wennen om voor 1 persoon te koken, het is vaak nog te veel, gelukkig worden de hoeveelheden kleiner. De laatste tijd heb ik vrij weinig vlees gegeten. Broodbeleg probeer ik in kleine porties te kopen, maar toch eet ik dagen achtereen dezelfde vleeswaren op brood, wat erg gaat vervelen. En sommige soorten zijn me een beetje gaan tegenstaan. Verder merk ik dat als ik groentes heb gesneden voor bijvoorbeeld een pastasaus, er al zo veel is, dat vlees overbodig is. De afgelopen weken heb ik hier en daar een foto gemaakt van mijn kookkunsten en dat wil ik vaker doen.
Vandaag wilde ik eigenlijk in de tajine koken, maar het werd de nieuwe braadpan. Wel ben ik uitgegaan van het recept dat bij de tajine zat toen ik hem kocht, maar uiteindelijk werd de inhoud van de pan bepaald door de inhoud van de groentebak. Ik heb een kippenpootje gebraden, mijn halve courgette, een paar tomaten en wat meiraapjes in blokjes gesneden, een half uurtje laten sudderen met harissa en ras el hanout bij het kippenpootje. Ondertussen couscous gemaakt en het resultaat was smakelijker in de mond dan de foto doet vermoeden. Deze manier van koken past wel bij mij. Uitgaan van geslaagde recepten en uitproberen of het met andere ingrediënten ook iets wordt. Het kippenpootje was vandaag echt bedoeld als verwennerij, zonder vlees was het allemaal even lekker geweest.
Ik zal vaker een foto van mijn maaltijden plaatsen, dan heb ik een stok achter de deur om dit blog wat regelmatiger aan te vullen. Ondertussen houd ik me aanbevolen voor tips over koken voor 1 persoon, hoe voorkom ik dat ik te veel blijf koken?

Zonnetje

Sinds hij in zijn eigen huis zit en ik gewoon in ons oude stulpje, is het contact minder en waarschijnlijk daardoor is de Scheiding 3.0 een gewone scheiding geworden. Spullen verdelen, spullen kopen, zakelijke dingen regelen, administratie en nu het financiële gedeelte. Zal meer gaan schrijven, ook voor mezelf.

Vandaag kreeg ik een bosje zonnebloemen van de buurvrouw. Haar had ik niet meer gesproken sinds ik, nogal kort door de bocht, had verteld dat Ex zou gaan verhuizen. Hij heeft afscheid van haar genomen op de dag dat hij zijn spullen naar zijn nieuwe huis bracht. Goede timing, die bloemen. Ik begin weer langzamerhand overeind te krabbelen en onder de mensen te komen.

Jantje huilt, Jantje lacht

De dag begon beroerd. Ik mailde om te vragen wat er moest gebeuren met de meubelstukken die hij had laten staan. Bij het grof vuil?  Ja, dus. En of ik hulp nodig had. Toen knapte er iets.

Hij laat spullen staan die hij niet meer nodig heeft en als ik ze niet wil hebben, moet ik maar zorgen dat ik ze kwijtraak. En hij wist al dat ik ze niet wilde, het waren zijn spullen. Ik heb alleen ‘ja’ teruggemaild. Ik ga niet proberen dit uit te leggen. Hij doet dingen zoals het hem uitkomt en als ik zeg dat het toch eigenlijk niet kan, zijn troep laten liggen om door anderen op te laten ruimen, zal hij verbaasd kijken, even stil zijn en dan zeggen: “Ja, misschien had ik het anders moeten doen.” Misschien is een stopwoordje voor hem. Zo moesten we ook ‘misschien’ uit elkaar gaan. Ik heb toen letterlijk moeten vragen of we nou uit elkaar gingen of niet.

De ochtend verliep beroerd, maar na een uurtje winkelen, was ik wel een beetje opgevrolijkt. Niks frivools, hele praktische zaken. Het was lekker om buiten te zijn, te fietsen. ’s Middags zat ik bijna tegelijkertijd te chatten met een vriendin aan de andere kant van de wereld die net wakker was en iemand van de ex-schoonfamilie, die nog niet zo lang op de hoogte was en wilde weten hoe het ging. En dat waren fijne gesprekken. De ene met bevestiging en bemoedigende woorden, de ander met bemoedigende woorden en de wens om contact te blijven houden, ook als we geen familie meer zijn. En aan het eind van de dag was ik toch weer een heel stuk opgeknapt. Het blijven pieken, maar vooral dalen.

Loslaten

Laat het los, laat het los, denk aan jezelf. Het is een schijnbaar onoverkoombare berg,  maar dat is maar schijn. Rustig opbouwen, rustig verwerken, rustig jezelf weer vinden. En weer blij worden. Alleen, of met iemand samen, maar gewoon weer tevreden leven. Beklim die berg, soms zak je een paar meter terug, soms lijkt het moeiteloos te gaan. Aan de top wacht je een geweldig uitzicht op je toekomst, klein, in de verte, maar hij is er wel, de toekomst onder een stralend zonnetje.

Wennen

Moeilijk om los te laten. Eigenlijk maak ik geen deel meer uit van zijn leven. Wat hij nu beleeft, deelt hij met andere(n). Zij weet welke gordijnen er komen, zij heeft zijn bank afgekeurd omdat ze de kleur niet mooi vond (daarom staat die nog steeds hier), zij zal het dekbedovertrek wel hebben uitgezocht… Noem maar op. Het lijkt wel of hij niks van ons samen mee wil nemen. Zelfs de lampen, die hij toch ook zelf heeft uitgezocht, zijn hier gebleven. Alleen de boekenkasten zijn meegenomen en ik zie het nog wel gebeuren dat ook die vervangen worden. Dat is zo vreemd, hij richt zijn huis nu in, naar haar ideeën. In de jaren dat we samen waren, interesseerde het huis hem niet. De inrichting was simpel, goedkoop, weinig fantasie. Ik ben er ooit komen wonen, er zijn toen wat spullen opgeschoven om plaats te maken voor die van mij. Ach ja, hij heeft het geld om alles nieuw te kopen, de tijd en zin om kringloopwinkels af te struinen (in onze tijd kwam hij niet verder dan IKEA).

Het blijft vreemd, na al die jaren heb ik niks meer met zijn leven te maken. Alleen wat hij ervan laat zien en erover vertelt. Eigenlijk zet hij het leven voort, dat hij al jaren opbouwde naast onze relatie. Via internet, via Twitter vooral. Nog eventjes en dan is onze scheiding ook wettelijk geregeld en kan hij de laatste touwtjes die ons binden, lossnijden. Ik begin net. Ik heb een achterstand van ruim twee jaar. Daarom is het voor mij allemaal zo abrupt, een bijna onoverzichtelijke berg waar ik tegen omhoog moet klimmen .En ik begin er niet voor mijn plezier aan, zoals hij, maar noodgedwongen. Maar goed, morgen weer een gewone werkdag,

Vakantiegevoel, een beetje

Vanochtend vertrokken uit een chaotisch huis vol verhuisdozen. Als ik morgen thuiskom, is hij in zijn huis. Vandaag is er in zijn huis geklust, morgen gaan de grote stukken en zoveel mogelijk dozen over. En kom ik thuis in een half leeg huis. En dan gaat het allemaal echt beginnen.

Ik heb hem gisteren een afscheidscadeau gegeven, met een brief erbij. Die brief was ik weken geleden in gedachten begonnen, een heel boze, verdrietige en verwijtende brief. De afgelopen weken heeft hij hard gewerkt om te blijven communiceren – had hij dat nou maar tijdens onze relatie gedaan – en de bittere toon is verdwenen, de verwijten heb ik al eens uitgesproken. Hoewel er hier en daar een sneertje verborgen zat, die hij ook vast wel gelezen heeft, is het een lieve brief geworden.

Cadeaus, dat is onderdeel van Scheiden 3.0, wat mij betreft. Hij had eerder deze week ook al cadeautjes met een paar woorden op een visitekaartje. Nou ja, ik ben nou eenmaal langer van stof (6 kantjes briefpapier). Twee dvd’s met films die we samen hebben gezien. En een boek “vrouw zijn, hoe doe je dat?” van Caitlin Moran. In eerste instantie had ik mijn twijfels over de titel. Maar na het lezen van de achterflap, zag ik het als een soort verplichte literatuur in het proces mijn leven vorm te geven. Een feministisch manifest. Persoonlijk ben ik afgeknapt op het feminisme, maar haar benadering spreekt toch weer aan. Waarschijnlijk omdat ze net als ik het dichter bij huis zoekt en daar wil aanpakken.

Ik mag een nachtje logeren in een vakantiehuisje. Het zonnetje schijnt nog wel, maar het is niet echt warm meer. Ik heb vanmiddag bijna alleen maar geslapen. Slapen gaat me de laatste nachten vrij goed af. Na bijna 7 weken onrustig slapen, dommelen, na een uurtje uit bed kruipen en op de bank gaan liggen woelen, heb ik deze week een keer doorgeslapen. Toen was ik alleen. Afgelopen nacht was ex er weer, maar toch heb ik nu ook weer redelijk doorgeslapen. Zou mooi zijn als ik ’s nachts wat meer rust krijg, soms val ik achter mijn computer in slaap. Dan is het maar goed dat ik als freelancer thuis werk.

Ik ga zo nog een glaasje wijn nemen, of een kopje thee. Morgen een lange fietstocht, daarna wat eten met de eigenaren van dit vakantiehuisje en op naar huis. Het halflege huis. MIJN huis.

Scheiden 3.0

Vandaag precies 7 weken geleden kreeg ik te horen dat we ‘misschien maar uit elkaar moeten gaan’. Hij was verliefd op een ander, zij ook op hem en nadat ze hadden besloten dat ze samen verder zouden gaan, kregen de wederzijdse partners het grote nieuws te horen.

De afgelopen weken hebben hier in huis vele stormen gewoed en paste het regenachtige weer goed bij mijn huilbuien. Komende dagen gaat hij z’n nieuwe huis inrichten, dus dit huis gedeeltelijk leeghalen. Daarna moet ik weer overeind krabbelen, MIJN huis goed inrichten, tot mezelf komen, de woede, het verdriet en de teleurstelling op een rijtje zetten en dan snel door een afvoergootje afvoeren. En natuurlijk mijn leven weer op poten zetten.

De titel, scheiden 3.0 slaat op hoe wij scheiden, uit elkaar gaan, afscheid van elkaar nemen. Hier wil ik schrijven over de nieuwe weg die ik ben ingeslagen, mijn avonturen (hoop ik), maar ook hoe het de afgelopen weken is gegaan.