woensdag 26 februari 2014

Lente


Het zonnetje lokt me naar buiten.
Het is nog wel fris, laten we vooral niet vergeten dat het nog winter is.
Maar het lentegevoel overheerst. 
Ik loop zelfs te zingen. Ter ere van de naderende de lente. Buiten. En vanbinnen.

maandag 24 februari 2014

Angst en beven


Misschien had ze het moeten zien.
Misschien heeft ze het gezien, maar durfde ze niet meer op haar gevoel te vertrouwen.
Jarenlang bestond zijn reactie op haar angst voor gemotoriseerde voertuigen uit snerende, soms pijnlijke opmerkingen, grappig bedoelde geintjes uithalen achter het stuur en duidelijk getoonde teleurstelling om haar gebrek aan liefde voor scheuren over ’s Herenwegen. Altijd weer toonde hij onbegrip, hoe vaak ze ook vertelde over de ongelukken die zowel zichtbare als onzichtbare littekens hadden achtergelaten.
Dat hij zich voor zijn haremvrouwtjes uitsloofde, dat zag ze wel. Keer op keer. Dus zo vreemd was het niet dat hij voor een haremvrouwtje met grote angsten voor alles en iedereen, er alles aan deed om hun ontmoetingen in zijn woonplaats voor haar zo gemakkelijk mogelijk te maken. Dat hij haar niet eens thuis voorstelde, werd uitgelegd als te traumatisch/moeilijk voor iemand met angst voor onbekende mensen. Toen zij haar twijfels uitte, omdat het angstige haremvrouwtje het blijkbaar niet eng vond om een hele middag in een onbekende kroeg vol onbekende mensen te zitten, werd dat begroet met rollende ogen en een diepe zucht over het door haar getoonde onbegrip voor zo’n delicate ziel.
Nadat ze was gedumpt voor het angstige haremvrouwtje, vroeg ze spottend of zij zich soms ook angstig huilend aan hem had moeten vastklampen. Hij hoefde niet na te denken.
“Ja”.
Ze zag dat hij het meende. Het zou geen nut hebben hem te herinneren aan zijn snerende opmerkingen over haar angst. Het had de afgelopen jaren ook geen nut gehad om hem te vertellen over een andere angst. De angst die opdook als hij met 1 of meerdere haremvrouwtjes op stap was. Tot diep in de nacht. Of een heel weekend lang. De angst om ’s nachts alleen thuis te zijn. Het onveilige gevoel, het proberen niet te denken aan wat en wie er allemaal in die donkere hoeken en diepe kasten verscholen zouden kunnen zijn.
Dit alles spookte zondagavond weer door haar hoofd. Terwijl ze in bed lag en vrij harde geluiden hoorde die ze niet kende. Bij de bovenburen? Of toch in haar eigen huis? De katten lagen bij haar, alert, dus zij kenden de geluiden ook niet. Zo’n typische angstige avond waarover ze hem nooit had verteld.
Heel even vroeg ze het zich af. Had ze zich, net als zijn Neurotische Groene Blaadje, aan hem vast moeten klampen? Had ze zijn riddergevoelens moeten bespelen? Had ze hem zo een goed gevoel moeten geven, wat hij uit/voor zichzelf niet voelde?
Vragen die wel door haar hoofd schoten, maar waar ze niet eens over nadacht. Op angstige momenten was het een veilig gevoel geweest, dat hij een kamer verderop zat. De wetenschap dat hij jaren dat valse gevoel van veiligheid gaf, terwijl hij al niet meer van haar hield, al niet meer bij haar wilde zijn, voelde ze als een vernedering die niet opweegt tegen veilig willen voelen.
Met enige angst is ze in slaap gevallen, redelijk uitgerust is ze weer wakker geworden. Het zonnetje schijnt tot in de donkere hoekjes, de spoken zijn weg en hoe moeilijk het soms ook is, ze redt het alleen.