zondag 23 juni 2013

Verwarrend


Net getelefoneerd met Ex. Zakelijk.
Dan vraag je toch even hoe het gaat. En wordt jou gevraagd hoe het gaat.
En dan begin ik te brabbelen, onzin uit te kramen, dingen te zeggen die nergens op slaan.
Waarom raak ik van de leg als ik hem spreek? Het is vreemd, en tegelijk zo vertrouwd. Maar wat kun je nu wel en niet vragen/zeggen/vertellen?  En als ik dat niet weet, komt er bijna alleen onzin uit, wat nergens over gaat.
Natuurlijk speelt de gedachte mee dat z’n Neurotische Groene Blaadje mee zou kunnen luisteren. Dat voelt niet vrij. Maar ook de wetenschap dat hij mij uit zijn leven heeft gegooid, dus waarom zou ik hem iets over mijn leven vertellen.
Op sommige momenten denk ik even dat ik praat met de man die ik dacht dat hij was. De mens die hij voordeed te zijn. Degene die ik mis. Maar dan realiseer ik me weer hoe hij vorig jaar was, wat hij vorig jaar deed, dan realiseer ik me dat ik praat met iemand die ik, bij nader inzien, niet mag/vertrouw/respecteer.
En dat is verwarrend.

dinsdag 18 juni 2013

Nieuwe dag, nieuwe kansen


Wakker worden, de katten begroeten, koffie zetten, ontbijten, krant lezen.
Eenvoudig, prettig begin van de dag. Een dag zoals andere dagen.
Steeds vaker ontbreekt in dit rijtje ‘denken aan Ex’ – of beter gezegd: in gedachten (boos) gesprek voeren met Ex.
Tijd heelt niet alle wonden, maar biedt wel gelegenheid om littekenweefsel sterker te laten worden en de wonden te vergeten – niet helemaal, maar wel steeds meer en steeds vaker.

zondag 9 juni 2013

Zondagochtend


Zondagochtend, half 7, aankleden voor een rondje hardlopen.
Spitsuur van naar huis gaande stappers is net achter de rug. Heel even heel veel sirenes, niet eens zo ver uit de buurt, maar die zijn ook weer stil.
Soms overvalt me de vraag waarom ik het doe. Wat is het nut.
Om heel eerlijk te zijn: dat vraag ik me regelmatig af, bij veel van wat ik doe.

vrijdag 7 juni 2013

Tobben


Wat zou ik graag minder tobberig zijn, onbevangener in het leven staan.. Me niet zo druk maken, vooral om zaken waaraan ik niks kan veranderen, maar ook waaraan ik niks hóef te veranderen. Omdat het mijn verantwoordelijkheid niet is. Die ik wel voel, wel op me neem.
Zo heb ik nog steeds geen brief gehad over mijn huurverhoging. Mijn buren wel. Dan ga ik bellen (wat ik volgens de Woonbond niet had hoeven doen, maar goed). De reactie was dat ze dat nog niet hadden meegemaakt, maar ze zouden zo snel mogelijk een nieuwe brief sturen. Dat kon even duren, want het lag allemaal bij de drukker en met zo veel huurders (grote corporatie) konden ze die van mij er niet zomaar tussenuit vissen. De organisatie met duizenden leden waar ik ooit voor werkte, kon dat wel, maar goed, niet elk systeem werkt hetzelfde. Voor de zekerheid heb ik een paar dagen later een e-mail gestuurd met de vraag wanneer ik de benodigde papieren kan verwachten. Daarna werd het oorverdovend stil. Geen reactie op de e-mail, geen brief, geen informatie. En dat vreet aan mij. Toen ik voor de zekerheid de Woonbond belde, zeiden ze dat ik er niet nog een keer achterheen hoefde. Ik had al meer gedaan dan van mij verwacht kon worden. Dat een brief een tweede keer ook niet aankomt, lijkt vreemd, maar ik heb in een jaar tijd maar twee keer het kwartaalblad van de corporatie ontvangen. Daar heb ik ook een keer over gebeld. Blijkbaar gaat er iets mis bij de drukker, de verzender of de bezorger. Je zou er bijna paranoïde van worden.
En dan heb ik eind deze maand een bruiloft. Denk ik. Ik weet alleen niet precies wanneer. En waar. Volgens de moeder van de bruid krijg ik echt wel een uitnodiging. En die komt maar niet. Tijdens mijn verjaardagsfeestje bleek dat mijn broer en zussen ook nog geen uitnodiging hebben gehad. En ook zij wisten de datum niet. Op twee na: de moeder van de bruid en de peettante van de bruid. Ik ving op dat de bruiloft (vandaag) over drie weken is. Maar zeker weten doe ik dat niet. En dat vreet aan me. Want ik wil er wel heen. Met openbaar vervoer kom ik ver, maar ik weet nog niet of ik voor de deur beland. En ik wil ’s avonds naar huis, wat ook enige organisatie vereist.
Tijdens het hardlopen vanochtend heb ik besloten te proberen beide kwesties 2 weken naast me neer te leggen.
Over twee weken benader ik de verhuurder alsnog, met de mededeling dat ze de huurverhoging niet krijgen zolang ik geen papieren van ze heb gekregen en voldoende tijd heb gehad om eventueel bezwaar te maken. Over twee weken vraag ik aan mijn zus het postadres van mijn nichtje, zorg voor een kaart en een cadeautje en zie wel of ik nog kan regelen dat ik ga.
Mezelf kennende zal ik het allemaal niet zomaar negeren. Het zal blijven vreten. Dat worden twee onrustige weken.

donderdag 6 juni 2013

Nieuwe bronnen


Afgelopen weekend was de afsluiting van 2 weken vakantie, die onverwacht heerlijk lui werden. Deels door minder sporten wegens lichte blessures. Daarnaast waren de ochtenden voor (meestal) administratieve klussen en was de rest van de dag bedoeld voor leuke dingen. Daarmee is (hopelijk) een begin gemaakt van een nieuwe werkwijze: elke dag een klusje doen dat echt moet gebeuren, of dat al weken, zo niet maanden, is uitgesteld.
In de vakantie lekker veel gelezen. De stapel bibliotheekboeken moest ook wel in redelijk tempo weggewerkt worden, want een besteld boek kwam eerder aan dan op de website aangegeven stond. Daar wil ik rustig voor gaan zitten, zonder dat al die ongelezen bibliotheekboeken in mijn nek hijgen en zeuren over boetes voor te laat inleveren.
Het laatst gelezen boek is ‘leven voor een habbekrats’ van Kath Kelly. Hierin beschrijft ze in vogelvlucht waarom ze besloot een jaar lang te leven op 1 euro per dag (nou ja, Britse Pond werd in de vertaling dus Euro) en hoe ze dat deed. Zeker wat reizen betreft was ze creatief, hoewel ik me afvraag hoe veilig liften tegenwoordig is. Verder leefde ze blijkbaar vooral van afgeprijsde supermarktartikelen en gratis hapjes en drankjes tijdens vernissages, winkelopeningen en proeverijen. Pas na een paar maanden kwam ze terecht bij de ruilsystemen die ook in Nederland bestaan voor diensten, producten, noem maar op. Voor mensen die willen besparen/consuminderen is dit naar mijn idee niet het meest geschikte boek, omdat net dat aspect niet uitgediept wordt. Wel  is een omslag te zien in haar denken, doen en laten; haar kijk op bezit, voedsel en leven.
En wat haal ik nou uit dit boek? Manieren om meer te ondernemen en meer onder de mensen te komen. Daarbij houd ik wel een slag om de arm: sinds de verschijning van het boek is een flink aantal jaren verstreken en het is speelt zich natuurlijk af in Groot-Brittannië. Maar dat is een kwestie van beginnen, kijken wat Nederland te bieden heeft en dan verder kijken. In mijn geval vooral in Amsterdam. Zo heb ik gisteravond de buurtkrant met meer aandacht bekeken. Naast me ligt een stapeltje uitgescheurde advertenties en artikeltjes. En in plaats van die te leggen op de al bestaande hoge stapel papiertjes met aantekeningen, links, adressen, namen, boektitels, ga ik ze vandaag bekijken, uitzoeken, afhandelen. Want bij mij gaat het met ideeën net als met klusjes: ik wil ze doen, ik zet ze op de lijst en vervolgens komt er niks van. Dit wordt dan het vaste klusje dat ik elke dag wil doen. Of dit gaat werken, dat moet nog blijken.

maandag 3 juni 2013

Opschonen


Raar maar waar: vorig jaar ben ik begonnen met Twitter.
Raar omdat Ex vrijwel al zijn tijd besteedde aan Twitter. Tot mijn grote ergernis.
En Twitter gebruikte als een kennismakingswebsite. Wat na 2 jaar eindelijk resultaat had. Maar verhaal kent u al. Min of meer.
Nog meer dan toen we onder één dak woonden, begrijp ik dat hij er vond wat hij thuis niet dacht te hebben. Aandacht. Leuke, jonge, interessante, creatieve, artistieke mensen. Nieuw publiek voor grappen en verhalen, die eindelijk weer eens bijval en waardering opleveren, in plaats van een gaap en een zucht. En wie niet leuk en/of interessant genoeg is, wordt gewoon van de lijst geschrapt.
Nu was/ben ik daar zelf niet naar op zoek. Eigenlijk ben ik nergens naar op zoek. Soms rol ik van mijn stoel van het lachen. Soms zie ik interessante mededelingen. Soms word ik bemoedigend toegesproken. Soms zie ik inhoudelijke ‘discussies’ die me aan het denken zetten. Soms zie ik oeverloos geklets. Soms zie ik vreselijke scheldkanonnades. En soms zie ik gewoon onzin.
Gisteren is de volglijst opgeschoond. Die is al niet superlang, want ik wil enig overzicht houden en vooral niet overspoeld worden met berichten. Weg zijn enkele instanties/personen die wel interessant zijn, maar zelden op Twitter aanwezig zijn. Weg zijn collega’s die in hun werk goed zijn, maar op Twitter bijna alleen irritatie oproepen. Weg zijn degenen die bij nader inzien met heel andere dingen bezig zijn dan ik. Weg zijn de bloggers die zes keer op een dag aankondiging van hun nieuwe, maar steeds dezelfde blog en verder weinig of niks melden (ik lees het allemaal wel op hun weblogs). Weg zijn mensen die ongenuanceerd, bot reageren/aanslaan op één woord, maar de context totaal niet (willen) zien. Weg zijn de mensen die eindeloos retweeten, maar verder niks te melden hebben. Er zijn nog een paar twijfelgevallen, maar die kan ik nu weer beter hebben. 
Niet dat ik zelf zo veel interessants te melden heb. Ik doe ook maar wat. En Twitter is bijzaak, mijn prioriteit ligt bij werk, brood op de plank, (sociaal) leven in het echt. Misschien zoek ik dat wel: mensen die af en toe iets zeggen, niet altijd interessant, niet altijd komisch, niet altijd netjes, niet altijd nuttig. Voor wie Twitter geen dagbesteding is. Die Twitter(genoten) niet het belangrijkste in het leven vinden. Die wat geven en soms wat vragen.
Goh, klinkt als een kennismakingsadvertentie. Maar is niet zo bedoeld! ☺