Besef

Zaterdag, eind van de middag.
Het wekelijkse bijbaantje is gedaan.
In een opwelling wordt geen groentetomatensoep gemaakt, maar een grote pan pompoensoep. Tja, je moet wat, als je nog 2 grote pompoenen hebt liggen.
Tijdens het worstelen met de pompoen gaat de telefoon. Soep is belangrijker, zeer waarschijnlijk, dus gewoon laten rinkelen. Als het echt belangrijk is, staat de voicemail klaar om de berichten te noteren en door te geven.
Als de pompoensoep pruttelt, even de voicemail afluisteren. Ah, niet belangrijk, maar wel even terugbellen, dat heeft ze wel verdiend na binnen één week drie keer op de voicemail te zijn gestuit.
Als eerste zeg ik dat ik niet had opgenomen omdat ik met een pompoen aan het worstelen was. Daarop volgt de vraag wat ik ga maken.
“Pompoensoep.”
“Wat goed dat je voor jezelf kookt.”
Na wat onbelangrijke blabla hangen we op. En opeens dringt haar opmerking tot me door.
En ik realiseer me: voor de scheiding zei niemand dat het zo goed was dat ik voor ons beiden kookte.

Kunstje

(N.a.v. de ‘discussie’ over Dumas, nou ja, eigenlijk publiciteit over en promotie van kunst):

Als ik Joost Zwagerman (in de Volkskrant van 11 september 2014) mag geloven, veroordeel ik mezelf tot een ‘fantasieloze blik’ op kunst, omdat ik me niet verdiep in ‘de opvattingen en poëtica’ van de kunstenaar.

Ik vind iets mooi of niet, het spreekt me aan of niet. Of het nu Kunst is, of kunst.

Het kunstwerk voor zich laten spreken, zonder gesproken of geschreven tekst, ‘verarmt de kunst en de kunstbeleving’, volgens hem.

Ik wil iets zelf bekijken, mijn eigen oordeel vormen. Maar blijkbaar kan ik zonder informatie vooraf het kunstwerk niet op waarde schatten.

Dan heb ik dus duidelijk een verkeerd beeld bij de term beeldende kunst.

Loslaten

Loslaten.

Zo’n zweverig kreet.

De wil om los te laten is er wel, maar de uitvoering gaat niet soepel, omdat het gevoel niet altijd kan doen wat het verstand verstandig vindt.

Bij yoga klinkt wekelijks de vrij overzichtelijk opmerking over het loslaten van wat je bezighoudt, wat je dwars zit, van wat je die dag nog moet doen. Laat dat los en richt je op de yoga, het hier en nu. De rest mag je over een uurtje weer oppakken.

Hoe ver ik de afgelopen jaren ook ben gekomen, er zijn periodes dat de scheiding, alles ervoor en veel erna, me meer bezighouden dan me lief is. Vanochtend vond ik tijdens yoga dat ik dat allemaal maar weer eens moet loslaten.

Voor me zag ik het beeld van Ex die met het Groene Blaadje de zonsondergang tegemoet loopt.

Maar dat voelde niet goed. Per slot van rekening gaat het niet om hen. Het gaat om mij.

Dus in gedachten draaide ik me om en liep van hen weg, de zonsopgang tegemoet.

Met mate

Tijdens mijn koffiepauze kijk ik op Twitter, Facebook en lees mijn e-mail.

Ik vraag me oprecht af waar mensen de tijd vandaan halen om al die ‘leuke’ filmpjes en spreuken op internet te vinden, te bekijken en te delen. Om maar te zwijgen over de vele weblogs waarvoor reclame wordt gemaakt.

Op Twitter schakel ik bij sommige mensen de RT-functie uit, waarna ik van hen  (bijna) niks meer voorbij zie komen.

Op Facebook schakel ik regelmatig websites met ‘levenswijsheden’ uit, waarna blijkt dat sommige mensen weinig of niks over zichzelf te melden hebben.

Niet dat ik iets interessants te melden heb, maar goed, het is niet voor niets dat ik weinig van me laat horen via sociale media.

Geduld is een schone zaak

De eerstelijns opvang verzorgen bij een scheiding is me niet in de koude kleren gaan zitten.

Door de vele overeenkomsten wordt vaak een beroep op me gedaan voor een luisterend oor en begrip.

Dat luisterend oor is nog wel te doen, maar ik zoek ijverig naar een balans tussen begrip en onbegrip, geduld en ongeduld.  

Pff, dit is emotioneel bijna even uitputtend als mijn eigen scheiding was.

Arbeiders aller landen...

De hoofdrolspelers van “The Big Bang Theory” krijgen de komende drie jaar een miljoen dollar betaald, per aflevering. Per seizoen 24 afleveringen; tel uit je winst.

Plus een deel van de winst die hun werkgever maakt met de uitzendrechten wereldwijd en diverse memorabilia en andere commerciële activiteiten.

Naast opluchting heerst onder de fans ook wat verwarring en verontwaardiging. Waarom krijgen de vier overige hoofdrolspelers veel minder? (de mannen ‘maar’ een paar ton per aflevering, de dames ‘maar’  60.000 per aflevering)

Het veelgehoorde ‘excuus’ is dat de werkgever verschrikkelijk veel aan het programma verdient.

Degenen die daar voor een groot deel verantwoordelijk voor lijken te zijn, zouden daarvan moeten mogen profiteren. Klinkt niet onaardig.

Dus: arbeiders aller landen verenigt u en eis salaris naar omzet en winst uwer werkgever. 

balkonieren

Het balkon heeft een bloemenhoekje en de rest wordt ingenomen door kruiden en groenten.

Een enkel radijsje is geoogst en de erwten zullen niet lang meer op zich laten wachten. Sla en kruiden tieren welig. De wortels ook, maar het echte resultaat zit nog onder de grond, nog onzichtbaar.

En waar vorig jaar maar één triest tomatenplantje de voorkweek overleefde, staan nu twee bakken vol met tomatenplanten, die hopelijk helemaal vol komen te hangen met tomaatjes.

Altijd een fijn moment, met een kop koffie de ‘tuin’ inspecteren.

Zolder opruimen

Al weken spookt een tekst door mijn hoofd.
In gedachten wordt er hard aan geschaafd. Er vallen flinke spaanders. De vorm wordt steeds duidelijker. De scherpe randjes zijn bijna allemaal gladgeschuurd.
Het scheidingsboek ligt naast me. Met vulpen probeer ik straks de tekst op te schrijven. Een soort eindconclusie, zoals de afgelopen jaren al diverse eindconclusies zijn getrokken. Oké, tussentijdse evaluatie is een betere term, want met tijd, gebeurtenissen en groei zullen inzichten blijven veranderen.
Soms heb ik het nodig, iets op papier zetten. Zoiets als het opruimen van de zolder. Je maakt dozen leeg, bekijkt de inhoud, pakt ze opnieuw in en zet ze weer op zolder. Elke keer zet je ze verder naar achteren, achter steeds meer dozen met nieuwere ervaringen, belevenissen, gebeurtenissen.
En het schept ruimte.

Drukte

Zo raar, een agenda die langzaam vol druppelt.

Zo vol, dat er tijd gemaakt moet worden om nog te kunnen werken. Want er moet brood op de plank komen.

Waar voorheen met afspraken maken rekening ‘moest’ worden gehouden met een partner, hoef ik nu alleen maar rekening te houden met mezelf.

En dat is veel moeilijker.

Nut

Na een paar zeer drukke maanden zijn er nu opeens vrije dagen, zo af en toe.

Vrij is relatief, want er zijn wel dingen die moeten gebeuren.

Niet dringende dingen.

Van die uitsteldingen.

Die je liever niet doet.

En op het moment dat er weer dringende zaken afgehandeld moeten worden, is er even een vaag gevoel van spijt, dat het vrije moment niet is aangegrepen om iets nuttigs te doen.

Goed, dan ga ik nu iets nuttigs doen.

Denk ik.

Vroeg

Vijf uur ’s ochtends. Een enkele vogel laat zich horen.
Als de gordijnen opengaan, is het buiten nog donker.
Soms denk ik dat ik de enige ben die de vroege ochtend zo fijn vind.
In het licht van de lantaarns zie ik een man lopen. Alleen. Met de handen in de zakken.
Waarom zou hij daar lopen, op dat tijdstip? Kan hij niet slapen? Loopt hij gewoon een rondje door stille straten voor de buurt wakker wordt?
Mijn fantasie borrelt, zo op de vroege ochtend.
Pas later bedenk ik dat hij ook gewoon op weg kan zijn naar zijn werk.

Krantje lezen

Al sinds ik hier over de vloer kom, lees ik de krant van achter naar voren. Voorheen ploegde Ex als eerste door het nieuwskatern, terwijl ik het cultureel verantwoorde 2^e katern voor mijn rekening nam.

Voor vroege vogels als ik is de elektronische krant een geweldige uitvinding. Nog voor de krantenjongen uit bed rolt, sta ik koffie te zetten terwijl de krant op de tablet geladen wordt. En nog steeds wordt de krant van achter naar voren gelezen.

Vanochtend gooide de elektronica wat roet in het eten, het 2^e katern wilde niet goed laden. Dan maar de reguliere volgorde proberen, van voor naar achter lezen. 

Raar maar waar: dat leest niet lekker.

Balkonieren

Het is fris, het zonnetje schijnt en de eetbare afdeling van het balkon krijgt vorm.

Vandaag weer aan de slag met de ‘internetcursus’ tuinieren. Op de vierkante meter. Letterlijk.

Na een financiële bijdrage werd een pakketje zaden thuisbezorgd. Wat groente, wat kruiden. Elke week komt per e-mail een weekoverzicht binnen. Wat wordt gezaaid, wat moet onderhand eens opkomen, welk onderhoud moet worden gepleegd.

In tegenstelling tot vorig jaar schieten de tomaten als een gek de hoogte in. Op de achtergrond gluurt een klein beetje hoop over m’n schouder. Wie weet komen er dit jaar meer plantjes goed de kweekperiode door, zodat er in de zomer meer tomaatjes geoogst kunnen worden.

De kruiden zijn bijna allemaal gezaaid, sommige nog binnen, sommige al buiten.

Nu nog een paar fleurige planten aanschaffen en misschien wordt het balkon eindelijk hoe ik voor ogen heb.

Of nog veel beter.

Een doodnormale dag

Zo’n dag dat je, na een korte nacht, het gevoel hebt dat je achter de feiten aan loopt.

Zo’n dag dat je, na een half uurtje fietsen in de sportschool, spontaan besluit aan de vroege les bodypump mee te doen.

Zo’n zonnige dag dat je met zonnebril op pad gaat om boodschappen te doen en bij de voordeur beneden ontdekt dat tussen verdieping 3 en de begane grond het weer is omgeslagen en je opeens in een heftige regenbui belandt.

Zo’n dag dat je toch maar besluit een dutje te doen om de gemiste slaap ‘in te halen’.

Zo’n dag dat je wakker wordt terwijl de katten zich lekker tegen je aan nestelen. En je op dat moment toch echt het bed uit moet.

Zo’n dag die niet perfect gaat, maar tegelijkertijd een goed gevoel geeft.

Zo’n dag dus.

Rond

Tijdens een bezoek aan de kringloopwinkel vandaag dingen gezien die vorige week naar de kringloop zijn gebracht.

Hieronder ook spullen van Ex, die hij weer in diezelfde kringloopwinkel had aangeschaft.

Nee, het zijn spullen die hij, na jaren snuffelen en verzamelen, zelf heeft achtergelaten en/of naderhand heeft teruggebracht. Onduidelijk voor mij of hij ze nu zat was, of dat ze niet werden goedgekeurd. Maar goed, die spullen stonden al 2 jaar stof te verzamelen, dus ze mochten weg.

De enige twijfelgevallen zijn posters. Als hij ze na 2 jaar nog niet heeft gemist, zouden ze ook weg kunnen. Misschien lukt het me een volgende keer wel om die knoop door te hakken.

Lampje

Dagen worstelen met het onder woorden brengen wat er afgelopen weken is gebeurd.

Maar het komt allemaal niet goed uit het toetsenbord.

En opeens, tijdens een leuke ontmoeting, dringt door dat het veel leuker is om bij de leuke, onverwachte dingen stil te staan. En die te delen.

En opeens lijkt het zonnetje nog harder te stralen.

En opeens lijkt mijn glimlach nog breder te worden.

Plannen

Gisteren was weer een dag klussen en opruimen bij een ander, terwijl de kamers hier schreeuwen om aandacht. Die langverwachte schoonmaak komt er maar niet van. Op zich is wel te overzien wat er moet gebeuren, maar een begin maken, dat lijkt een enorm probleem. En zonder begin kom je nergens. Dus pakken we het indirect aan.

Plan: laminaat leggen in mijn kantoor. Dat lukt me niet in m’n eentje, dus wordt binnenkort contact gelegd met een klusvrouw.

Doel: tweeledig.

1          investeren in eigen bedrijf. Nodig voor de bedrijfsvoering, maar ook gunstig voor aangifte omzetbelasting, die over 2013 schrikbarend hoog is uitgevallen. Een jaar waarin niks is geïnvesteerd.

 2         kantoor leegruimen. En dan eindelijk alle ordners en dozen uitpluizen, veel weggooien en weinig houden. Is de bedoeling.

Hopelijk is er daarna nog voldoende energie en inzet voor de aanpak van de overige ruimtes. 

En dan moet ik ook nog bedenken hoe ik alles opgeruimd houd. Maar dat 'probleem' is natuurlijk niet aan de orde zolang mijn humeur het enige hier is dat opgeruimd is. 

Meestal.

Andere aanpak

Met het mooie weer van de afgelopen dagen begint ook de voorjaarsschoonmaak weer te kriebelen. En wel zo erg dat eindelijk de handen uit de mouwen gaan. Als eerste in de slaapkamer.

Planten die de overwintering niet hebben overleefd: weg.

Tijdschriften die nog ongelezen naast het bed liggen: doorbladeren, paar artikeltjes uitknippen en de rest naar papiercontainer.

Doos met kerstspullen: bij de deur zetten, meenemen naar de berging.

Sopje, stofzuigen en klaar.

Maar dan is er nog de doos die onder het bed staat. In die doos zijn tijdens de schilderwerkzaamheden van  2 jaar geleden de losse frutsels en tierelantijnen veilig opgeborgen.

Een welbekende regel in opruimland is: wat je langer dan half jaar/1 jaar niet gebruikt, en niet hebt gemist, kan weg.

Diep ademhalen, moed verzamelen en aan de slag.

Steentjes en schelpjes verzameld tijdens vakanties: weg.

Beeldjesverzameling: in doos voor kringloop. Op één na.

Waxinelichtjeshouders: weg.

Drie flessenopeners: weg.

Manchetknoop van vader: houden.

Scheidsrechtersfluit van moeder: houden.

Beeldje van Ex gekregen: houden.

Pardon? Ja, dit twijfelgeval mocht uiteindelijk blijven.

Waarom? Hij zal op zijn eigen, afstandelijke, botte manier, wel om me hebben gegeven. Maar of  hij echt van me heeft gehouden, daar twijfel ik aan. Of wij hebben hele verschillende ideeën over houden van. En hoe je mensen behandelt van wie je houdt.

Maar goed, het beeldje. Dat heeft hij ooit voor mij uitgezocht.  Dat herinnert mij aan hoe we met elkaar omgingen toen we elkaar net kenden. Het herinnert mij eraan dat hij ooit wel iets om me heeft gegeven. Het herinnert me aan dingen die door alle chaos, verdriet, boosheid en leugens verloren dreigen te gaan.

Spannend

Naar je gevoel zit je al de hele dag binnen. Dus besluit je om half 6 ’s middags een frisse neus te gaan halen. Kun je meteen een verjaardagskaart posten en plastic afval wegbrengen.

Dan ontdek je dat de deur nog op het nachtslot zit. Dat die dus de hele dag nog niet open is geweest.

En dat terwijl je al om half 7 ’s ochtends aan het werk was.

Het spannende leven van een vrijgezel…

Bibliotheek

Gisteren was een chaotische dag vol donkere gedachten en innerlijke discussies.

Konden gedachten en emoties maar in een bibliotheek worden weggeborgen, om zo ruimte tussen de oren te scheppen voor fijnere en constructievere gedachten.

Om later nog eens rationeel terug te bladeren in minder goede herinneringen, terwijl ik word omringd door vroegere en latere werken met voornamelijk goede herinneringen.

Zondag

Zondagochtend.
In bed afwisselend lezen en wegdoezelen.
Katten liggen op de benen te slapen.
De zon komt af en toe binnen.
Meer heb je eigenlijk niet nodig.
O, wacht, even uit bed rollen en terugkomen met een beker warme, geurige koffie.
Nu heb ik niks meer nodig.

Pappenheimers

In mijn omgeving wordt bij een scheiding de inboedel verdeeld. Hierbij wordt gepoogd alles (echt heel veel) eerlijk te verdelen. Tegelijkertijd is deze verdeling ook een instrument in de verwerking, er wordt druk gemanipuleerd, ingespeeld op schuldgevoel, geprobeerd de ander te raken door dierbare spullen te claimen. Hoe ver kun je gaan voor een vaas? Heel ver.

De ene partner neemt in etappes spullen mee naar het nieuwe huis – en nieuwe partner. Bij het ophalen van een nieuwe lading spullen komt een groot deel van de vorige lading mee terug. Onduidelijk is of dat wegens ruimtegebrek is, of uit onwil materiële herinneringen aan een vorige relatie toe te laten. Telkens als een lading spullen is opgehaald, vindt de achterblijvende partner dat er weer ruimte is voor nieuwe spullen en snuffelt die als een shophaholic met geldproblemen bij de kringloop. 

En ondertussen probeert de makelaar de inrichting van het overvolle huis te minimaliseren om het beter verkoopbaar te maken.

En kijken familie en vrienden meewarig hoofdschuddend toe.

Zoals ook de afgelopen tijd meewarig hoofdschuddend  werd rondgekeken in mijn huis, met gehalveerde inventaris. “Oh, wat heerlijk ruim. Maar…”

“Ik zoek nog een mooi kastje, waar mijn glazen in kunnen pronken. Maar ik weet niet wat voor kastje.” Aan deze veelgedane uitspraak begon ik na 2 jaar zelf enigszins te twijfelen, tot ik bij de kringloop een vrijwel perfect kastje zag staan. In eerste instantie wist ik niet hoe ik die, zonder auto, thuis moest krijgen. In tweede instantie kwamen zeker 3 oplossingen bovendrijven, maar was het kastje al verkocht.

Terwijl de zoektocht (online, kringloop) naar het kastje doorgaat, worden op strategische plekken – lees: bij de juiste personen – ijverig verteld over het kastje. Dit in de wetenschap en met het vertrouwen dat mijn naaste omgeving graag meewerkt om mij weer aan een, in hun ogen, volledige inventaris te helpen.

Ik ken mijn pappenheimers.

Lente

Het zonnetje lokt me naar buiten.

Het is nog wel fris, laten we vooral niet vergeten dat het nog winter is.

Maar het lentegevoel overheerst. 

Ik loop zelfs te zingen. Ter ere van de naderende de lente. Buiten. En vanbinnen.

Angst en beven

Misschien had ze het moeten zien.

Misschien heeft ze het gezien, maar durfde ze niet meer op haar gevoel te vertrouwen.

Jarenlang bestond zijn reactie op haar angst voor gemotoriseerde voertuigen uit snerende, soms pijnlijke opmerkingen, grappig bedoelde geintjes uithalen achter het stuur en duidelijk getoonde teleurstelling om haar gebrek aan liefde voor scheuren over ’s Herenwegen. Altijd weer toonde hij onbegrip, hoe vaak ze ook vertelde over de ongelukken die zowel zichtbare als onzichtbare littekens hadden achtergelaten.

Dat hij zich voor zijn haremvrouwtjes uitsloofde, dat zag ze wel. Keer op keer. Dus zo vreemd was het niet dat hij voor een haremvrouwtje met grote angsten voor alles en iedereen, er alles aan deed om hun ontmoetingen in zijn woonplaats voor haar zo gemakkelijk mogelijk te maken. Dat hij haar niet eens thuis voorstelde, werd uitgelegd als te traumatisch/moeilijk voor iemand met angst voor onbekende mensen. Toen zij haar twijfels uitte, omdat het angstige haremvrouwtje het blijkbaar niet eng vond om een hele middag in een onbekende kroeg vol onbekende mensen te zitten, werd dat begroet met rollende ogen en een diepe zucht over het door haar getoonde onbegrip voor zo’n delicate ziel.

Nadat ze was gedumpt voor het angstige haremvrouwtje, vroeg ze spottend of zij zich soms ook angstig huilend aan hem had moeten vastklampen. Hij hoefde niet na te denken.

“Ja”.

Ze zag dat hij het meende. Het zou geen nut hebben hem te herinneren aan zijn snerende opmerkingen over haar angst. Het had de afgelopen jaren ook geen nut gehad om hem te vertellen over een andere angst. De angst die opdook als hij met 1 of meerdere haremvrouwtjes op stap was. Tot diep in de nacht. Of een heel weekend lang. De angst om ’s nachts alleen thuis te zijn. Het onveilige gevoel, het proberen niet te denken aan wat en wie er allemaal in die donkere hoeken en diepe kasten verscholen zouden kunnen zijn.

Dit alles spookte zondagavond weer door haar hoofd. Terwijl ze in bed lag en vrij harde geluiden hoorde die ze niet kende. Bij de bovenburen? Of toch in haar eigen huis? De katten lagen bij haar, alert, dus zij kenden de geluiden ook niet. Zo’n typische angstige avond waarover ze hem nooit had verteld.

Heel even vroeg ze het zich af. Had ze zich, net als zijn Neurotische Groene Blaadje, aan hem vast moeten klampen? Had ze zijn riddergevoelens moeten bespelen? Had ze hem zo een goed gevoel moeten geven, wat hij uit/voor zichzelf niet voelde?

Vragen die wel door haar hoofd schoten, maar waar ze niet eens over nadacht. Op angstige momenten was het een veilig gevoel geweest, dat hij een kamer verderop zat. De wetenschap dat hij jaren dat valse gevoel van veiligheid gaf, terwijl hij al niet meer van haar hield, al niet meer bij haar wilde zijn, voelde ze als een vernedering die niet opweegt tegen veilig willen voelen.

Met enige angst is ze in slaap gevallen, redelijk uitgerust is ze weer wakker geworden. Het zonnetje schijnt tot in de donkere hoekjes, de spoken zijn weg en hoe moeilijk het soms ook is, ze redt het alleen.