zondag 27 oktober 2013

Stormachtig


Heerlijk, herfststormen.
Gisteren buiten gewerkt in T-shirt, vandaag slaat de regen tegen de ramen en doet een windvlaag door het openstaande slaapkamerraam het gordijn af en toe opbollen. Dat belooft wat voor morgen, als de voorspellingen uitkomen en het echt gaat stormen.
Deze week was het 13 jaar geleden dat mijn moeder overleed. De dag van haar uitvaart was winderig, na een stormachtige nacht. Dat vond ik wel passen bij het afscheid van een vrouw die dol was op (herfst)stormen. Onderweg naar het crematorium lagen niet zo veel afgerukte takken dat je kon spreken van een erehaag, maar dat de hele stoet moest uitwijken voor een wel erg groot afgewaaid stuk gebladerd hout, zorgde voor een grijns tussen de tranen door. 

vrijdag 25 oktober 2013

Pff


Ik heb het overleefd, de oppoetsbeurt van de laptop. Blij dat ik iemand had ingehuurd, want niet alles stond op de installatieschijven. En daar had hij wel oplossingen voor. Verder heb ik veel thee gedronken en gewacht.
Eigenlijk wilde ik hem niet laten gaan, want ik moest nog alle back-ups installeren. Maar dat zou het moeilijkste niet zijn. Het spreekt bijna voor zich dat 5 minuten na zijn verstrek de paniek compleet toesloeg. Ik kon niet op mijn externe harde schijf. Daar staan al mijn mooie back-ups op.
Om een heel lang verhaal kort te maken:
Ik pleegde een paniektelefoontje, ’t mannetje zou vandaag op afstand proberen te helpen, ik worstel me zes keer door de handleiding en ontdek opeens dat ik de harde schijf beveiligd had met een wachtwoord. Was ik helemaal vergeten, maar gelukkig noteer ik alle inlogcodeswachtwoordentoegangsnummers.
En toen was het bloeddrukverhogende leed grotendeels geleden. E-mails en browserinstellingen lijken goed overgekomen, ik kan mijn laatste 2 opdrachten voor dit weekend afronden  (technisch gezien), m’n administratie lijkt het ook te hebben overleefd.
Te hard, te vroeg of volop juichen doe ik nog niet, maar elk stukje dat goed gaat, geeft een voldaan gevoel. En elke stukje dat met hobbels gepaard gaat, is tot nu toe redelijk goed afgelopen.
Mooi, dan kan ik eindelijk weer eens over iets anders gaan schrijven.

donderdag 24 oktober 2013

Meer dan


Vandaag D-day, vanmiddag komt een ‘mannetje’ mijn computer opkalefateren. Ben op de vroege ochtend (nog voor 6 uur) al druk bezig geweest met het maken van een extra back-up. Toch weer bang dat ik niet voldoende heb opgeslagen. Zucht. Ja, ook ik vind mij erg vermoeiend.
Opeens viel mij op dat mijn therapeutische schrijfsels voor onder andere mijn weblog nog steeds in de map ‘Scheiden 3.0’ staan. Zelfs mijn weblog heeft dezelfde titel. Dat moet na 2 jaar toch maar eens aangepast worden. Misschien in ‘Henka 3.0’, als definitieve aanduiding van mijn nieuwe leven. Want ik ben en doe meer dan het gezever over de scheiding doet vermoeden.

woensdag 23 oktober 2013

Daadkracht


Terwijl D-day naderbij sluipt, is er genoeg afleiding om niet constant aan het (mogelijk) naderend onheil te denken. Ja, hier spreekt de eeuwige optimist.
Druk bezig om een aantal opdrachten af te krijgen, zodat na donderdag in alle rust de laptop opnieuw kan worden ingericht. Dat werkt vast prettiger zonder de ‘dreiging’ van deadlines. En om de afleiding compleet te maken, ga ik eind van de dag het nieuwe huis van Ex-schoonouders bewonderen. Ze gaan me ook nog een lekkere maaltijd voorschotelen.
Verder gaat het herstel van de geblesseerde kuit/enkel niet voorspoedig. Benieuwd wat de fysiotherapeut daar morgen mee doet. Deze week schiet het werken aan de conditie er een beetje bij in. Eigenlijk zou ik in de sportschool moeten fietsen, maar ik kan me er niet toe zetten. Dan is hardlopen toch een stuk gemakkelijker. Gewoon schoenen aan en lopen. Geen gedoe met pasjes, kluisjes en instellen van een fietsprogramma (wat bij mij nog steeds niet zonder 2 keer opnieuw beginnen gaat). Dat komt dat volgende week weer. En aangezien ik mezelf nu aanleer klusjes, plichten en andere bezigheden krachtdadig aan te pakken, zal dat volgende week ook daadwerkelijk gebeuren.
Hoop ik

dinsdag 22 oktober 2013

Zwaar gemoed


Zowaar, de afspraak met het ‘computermannetje’ staat. Op donderdag (was ook de bedoeling), eind van de middag (niet de bedoeling, want wat als het mis gaat?).
Op één of andere manier drukt de ‘dreigende’ operatie zwaar op het gemoed, zorgt voor een opgejaagd gevoel. Terwijl er voldoende tijd is om vooruit te werken, voor het geval de computer een paar dagen niet bruikbaar is. Voldoende tijd om voor te bereiden en een goede back-up (of 2) te maken.
Voor vrijdag staat een eetafspraak. En hoewel vanbinnen de twijfel heerst of ik daar wel tijd voor heb, houd ik mezelf voor dat als het donderdag helemaal misgaat, er vrijdag genoeg tijd is om schade te herstellen. En zo niet, dan blaas ik alle opdrachten voor volgende week af. En in dat geval is een eetafspraak een gezellige afleiding.
Maar laten we nou eens niet op de feiten vooruit lopen. Laten we niet vooraf al 10 keer zes verschillende doemscenario’s doorlopen, die waarschijnlijk helemaal niet nodig zijn. En mocht het al op een doemscenario uitdraaien: die doorloop je in werkelijkheid maar één keer. 
En dat was weer genoeg gezeur voor vandaag. Tijd om aan het (vooruit)werken te gaan.


maandag 21 oktober 2013

Hikken


Gisteravond met een zus gepraat over klussen (niet) doen en uitstelgedrag. Zij bekende bepaalde klussen steeds weer uit te stellen omdat ze er gewoon geen zin in heeft. Die klussen ken ik ook,  bijvoorbeeld de administratie, terwijl ik gisteren in een uurtje alle (digitale) papieren had uitgezocht, opgeslagen en weggeborgen. Waar heb je het dan over.
Mijn “tegenaan-hik-klus” van deze week is mijn laptop opkalefateren. Al maanden krijg ik geen automatische updates en dat begint zich te wreken. Het leek opgelost, maar helaas, nu zal toch echt een mannetje Windows opnieuw moeten installeren.
Ik kan dat eigenlijk wel zelf, maar als het misgaat, is het fijn iemand in de buurt te hebben. Iemand die me dan een schouderklopje geeft en me verzekert dat het heus wel meevalt. Waarna ik hyperventilerend in de keuken thee/koffie ga zetten, terwijl hij als reddende engel alles oplost.
Een paar weken geleden had ik al de nodige back-ups gemaakt, die bijna continu worden bijgewerkt. De dvd’s, instructieboekjes, inlogcodes, productcodes en wat je verder nog nodig hebt voor het opnieuw installeren van allerlei programma’s heb ik nog steeds niet opgeruimd (gevalletje uitstelgedrag), dus die liggen klaar voor gebruik.
Dus waar hik ik nou tegenaan? Het is een klus waarbij problemen kunnen optreden, maar die net zo makkelijk zonder enig probleem verloopt. En voor die problemen komt dat mannetje dus. En als het technisch helemaal misgaat, heb ik altijd de foto’s nog (lees: back-ups).  Dus: niet zeuren, mannetje bellen en afspraak maken!

zondag 20 oktober 2013

aanmodderen


Het blijft aanmodderen.
Vaak is er het gevoel dat er nog zo veel moet gebeuren, naast het werken voor brood op de plank.
En vaak is er het gevoel dat er niet voldoende tijd is, naast het werken voor brood op de plank.
Eigenlijk is dat onzin, of politiek correcter gezegd: het is allemaal relatief.
Het lukt me niet vaak een klus direct te klaren, terwijl daar niet echt een verklaring voor is. De controlfreak in mij heeft vaak vooraf bedacht wat ik moet doen, wat ik daarvoor nodig heb en hoe ik het allemaal moet aanpakken. Dat spaart tijd, zou je denken, zo’n efficiënte aanpak. Maar mijn uitstelgedrag zorgt voor onnodig oponthoud en is de wortel van het kwaad, eh, de basis van mijn opgejaagde gevoel ‘ik moet nog veel doen, maar ik heb geen tijd, ik loop achter de feiten aan’.
Ik heb stapels boeken gelezen over efficiënt werken, opruimen en orde scheppen, ik denk dat ik alle theorieën en methodes al voorbij heb zien komen. Maar ondertussen loop ik me zo druk te maken over de berg klussen die nog moet gebeuren, dat ik voor lezen nauwelijks nog tijd heb. Pardon, tijd maak. In gedachten maak ik planning zus, planning zo, maar nog voor ik aan de uitvoering toekom, wordt weer een nieuwe planning gemaakt, omdat ik een afspraak heb gemaakt, of omdat de vorige planning niet werkte door gebrek aan uitvoering.
Heel vermoeiend, allemaal. En net als het ‘fietsen’ in de sportschool (wat ik nu doe omdat ik even niet mag hardlopen), heel inspannend, maar je komt er niet veel verder mee. Bij verslavingen is inzicht in het probleem de eerste stap, maar die tweede stap, aanpakken, is in geval van uitstalgedrag extra moeilijk. Lijkt me. Is mijn ervaring.
Maar ervaring leert ook dat het meestal enorm meevalt, de omvang en duur van de klus. Als ik maar begin. En doorga.
Komende week begin ik (weer) met goede moed. Hoewel ik me nu alweer druk maak over het hoe, wat en wanneer. Wat als nou dit niet lukt, wat als dat niet ‘op tijd’ klaar is?
Ik blijf aanmodderen.