Hoe drukker in mijn hoofd, hoe minder ik schrijf. Terwijl schrijven
vaak een goede manier is om dingen op een rijtje te zetten.
Vorige week met moeder en nicht van Ex dagje op stap geweest. Dat
uitstapje was jaren geleden al afgesproken, maar er kwam telkens iets tussen.
Het was een leuke dag. Het nichtje had ik al meerdere keren gezien, maar het
was voor het eerst sinds ik gedumpt ben, dat ik zijn moeder zag.
Pas aan het eind,
tijdens het eten, vertelde ze wat over Ex. Dat sluit aan bij wat ik al eerder
had gehoord. Natuurlijk is het maar één kant van het verhaal, maar toch maak ik
me zorgen. Want deze verhalen bevstigen mijn idee dat hij mensen uit zijn ‘oude
leven’ buitensluit. Dus niet alleen mij.
Eigenlijk zou ik me daar niet druk
over moeten maken. Maar tegelijkertijd is het wel een cruciaal punt in mijn overpeinzingen
of ik het contact met hem wil behouden, of er echt een punt achter ga zetten.
Want ik ben bang dat hij door zijn gedrag zijn oude basis helemaal van zich
vervreemd. Ik wil niet dat hij straks met lege handen staat, als dit
uiteindelijk toch niet het grote geluk brengt dat hij zoekt. En dat moet ik
eindelijk eens afleren. Hij heeft gekozen voor haar geluk en welzijn, hij
meende dat ik mezelf wel zou redden. Dat moet ik ook doen: voor mijn eigen
leven en welzijn gaan. Hij redt zich wel.
Hoop ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten