Storm

Het stormt flink buiten, al 2 dagen.

Het stormt flink in mijn hart en hoofd, al een week.

Panikeren

Echt, ik weet dat ik moet opruimen. 

Daarbij speelt de gedachte dat na mijn overlijden niet mijn partner mijn spullen ‘overneemt’, maar mijn familie mijn spullen moet opruimen, een grote rol.

Af en toe word ik met de neus op de feiten gedrukt dat het opruimvoornemen nog steeds niet verder is gekomen dan een voornemen.

Twee weken terug kreeg ik bericht dat de Belastingdienst een extra controle uit wilde voeren. Niks aan de hand, elk jaar heb ik mijn administratie op orde voor de belastingaangifte en de jaarrekening van mijn bedrijf. 

Helaas is na het leggen van laminaat in mijn kantoor het opnieuw inrichten niet afgemaakt. Mijn administratie is verdeeld over 2 kamers, 4 kasten en een scheepskist. En laat ik nou net op de ordner van het betreffende jaar geen jaartal te hebben geschreven, met als gevolg dat de paniek toesloeg, omdat die ordner niet te vinden leek.

Om een lang verhaal kort te houden: na anderhalve week stressen, zoeken, bladeren, scannen en panikeren, (terwijl ik net een paar dagen ziek, zwak en misselijk was) heeft gisteren de accountant alle benodigde papieren mogen ontvangen. Zij handelt het verder met de Belastingdienst af, terwijl ik mijn administratie weer wegleg en de uitkomst afwacht, in alle rust.

Denk ik.

Hoop ik.

Ziek, zwak en misselijk.

Vooral tijdens het wisselen van seizoenen vraagt mijn evenwichtsorgaan enige aandacht. Dat betekent een paar dagen/weken rustiger aan doen, niet te snel gaan liggen/zitten/opstaan. En hopen dat het snel weer overgaat.

Soms meent mijn maag zich er ook mee te moeten bemoeien. Dan betekent rustig aan doen; vooral blijven zitten waar je zit en verroer je niet. En als je toch de behoefte voelt om je te verroeren, houd dan vooral je hoofd rechtop.

Dus zat ik gisteren de hele dag stilletjes op de bank (gaan liggen was al een te grote, ingrijpende beweging voor mijn hoofd). Met een teiltje naast me (voor mijn maag). 

Dat zijn de dagen dat het jammer is dat er niemand is die even iets liefs zegt.

Dat zijn de dagen dat ik me zorgen maak over de opdrachten die deze week klaar moeten zijn.

Dankzij de verstelbare bedbodem heb ik halfzittend kunnen slapen.

En gelukkig schijnt vandaag het zonnetje, hebben mijn evenwicht en spijsvertering vrede gesloten en kan ik, zolang ik geen gekke dingen doe, mijn werk doen.

Mij hoor je vandaag niet meer klagen.

Schiet toch eens op, mens!

Wie hier vaker wat heeft gelezen, zou kunnen weten dat uitstelgedrag mij niet vreemd is.

Dat toegeven lijkt op de eerste stap zetten naar de oplossing van een probleem: erkennen dat er een probleem is.

Daaraan toegeven lijkt (bij mij) op faciliteren van/excuses aanvoeren voor ‘probleemgedrag’:

klussen op de lange baan schuiven en als ‘excuus’ opmerken dat ik nu eenmaal lijd aan uitstelgedrag. Wat moet gebeuren, zal ook ooit wel gebeuren, maar niet nu.

Slappe hap, Henka!

Zo heb ik een vorige maand aangeschafte pc pas vorige week voor het eerst getest. 

De eerste drempel – overstap van besturingssysteem #7 naar besturingssysteem #8.1 – is genomen. En natuurlijk was die drempel bij lange na niet zo hoog als ik mezelf had wijsgemaakt.

De tweede drempel – kopiëren van inhoud oude laptop naar nieuwe pc – is nog hoog. Lijkt nog hoog. 

Maar niet onoverkomelijk.

Straks doe ik mijn laatste klus van deze week. Dan kan ik me niet meer achter mijn werk verschuilen.

Daarna maak ik 6 back-ups –neurotische controlfreak, weet u nog? Dan hoef ik niet in paniek te raken als er iets mis gaat.

Daarna naar de opticien om een nieuwe bril aan te schaffen. Misschien dat ik in de toekomst drempels op ware hoogte kan inschatten.

De kat krabt...

Zondagochtend, nog geen 10 uur, en ik kan nu al spreken van een welbestede ochtend.

Sinds een paar dagen begint hier de dag met 10 minuten mediteren en sindsdien lijkt het wel alsof ik veel meer gedaan krijg in vrijwel dezelfde tijdspanne.

Nu nog een middel vinden om de buurkat, die ik de komende twee weken verzorg, te vriend te houden. Gevalletje van territoriumdrift (waar buuv al over klaagde) in combinatie met verveling, omdat ie nu de hele dag alleen zit.

Straks maar eens kijken of ik scheenbeschermers op de kop kan tikken, kan ie daar zijn nagels (en tanden) in zetten.