Oude tijden herleven

De andere kant van het bed is definitief niet meer van Ex.
Een paar weken geleden legde ik ‘even’ een oude jas neer op/bij het hoofdkussen aan zijn kant. Voor ik het wist, lagen mijn katten op die jas te slapen. En ze zijn er niet weg te slaan (hoewel ik dat niet letterlijk heb geprobeerd).
Als ik ’s ochtends het licht aandoe, gaan die 2 koppies een klein stukje omhoog, één oog wordt tot een spleetje geopend. Voldoende om mij een verwijtende blik toe te werpen, hoe durf ik ze wakker te maken. En na bijna een jaar heb ik ’s nachts toch weer gesnurk naast mijn hoofd.

Snuifje meer

Een verkoudheid kan heel vervelend zijn. Vooral slapen, daar zie ik tegenop. De benauwdheid, de loopneus, het hoesten, de wetenschap dat er een deadline is… Dat draagt allemaal niet bij aan rustig uitzieken, rustig liggen, rustig slapen. En als je dan ook nog een warrige droom hebt over het neurotische groene blaadje van Ex, ben je blij dat bij het wakker worden de verkoudheid minder heftig lijkt te zijn dan gisteren. De vriendelijke apotheker had gelijk: de neusspray werkt snel. 

Gelukkig.

Als het beestje maar een naam heeft

Vandaag dacht ik er eindelijk aan om mijn eigen achternaam op het naamplaatje van Ex te plakken, naast de voordeur. Het etiketje lag al dagen klaar. Volgens mij moet ik nog ergens een eigen naamplaatje hebben liggen, van mijn vorige huis. Dat heb ik daar niet opgehangen, omdat ik 2 jaar lang een stalker had. Nou ja, hij wist waar ik woonde, dus geen naambordje ophangen hielp niet tegen stalken. Maar na de verhuizing vond ik het wel prettig dat de achternaam van Ex op de deur hing. En persoonlijk heb ik er geen moeite mee, ik zie het niet eens meer staan.

Bezoekers viel het wel op, telkens kreeg ik er opmerkingen over. Dat boeide allemaal niet zo, tot de post een pakketje wilde afleveren en mijn naam niet achter de betreffende deurbel zag staan, dus het pakketje retour zond. Daarom heb ik er vanochtend maar een sticker overheen geplakt.

En dat deed ik voor ik op de fiets stapte om een nieuw paspoort aan te vragen. Allemaal niet ingewikkeld, fotootje inleveren, vingerafdrukken laten nemen, formulier nakijken, of er geen fouten in zitten. En hoewel ik voorbereid was, hield ik even mijn adem in bij de regel: partner. Daar staat dan ijskoud achter: nee.

Langzaam maar zeker worden de sporen van onze relatie verder uitgewist.

Opruimen

Het gebeurt niet vaak dat ik het zo druk heb als de afgelopen 2 weken. 

Vorige week ging een werkdag ‘verloren’ met museumbezoek. Die uren zijn gemakkelijk in te halen in de avonduren en in het weekend. En een dag cultuur en bijkletsen met een zus zijn belangrijk genoeg om wat te schuiven in mijn agenda.

Afgelopen week kwam een spoedklus, waar ik net voldoende tijd voor had. Aanpoten, dus. Dat vind ik niet erg en eerlijk gezegd: ik krijg er energie van. Soms heb ik het gevoel van hot naar her te rennen, maar het lukt me steeds beter om de ‘paniek’ te onderdrukken bij de gedachte aan wat er nog allemaal op het programma staat.

Het lijkt wel of op het ogenblik allerlei ‘uitdagingen’ worden georganiseerd, onder andere op weblogs. Op het gebied van eten doe ik daar niet zo hard aan mee, maar ze zetten me wel aan het denken. Zoals de Belgische ’40 dagen zonder vlees’. Ik eet niet elke dag vlees, maar nu let ik daar even wat meer op. Onbewerkt, zonder suiker, zonder graan, zonder… Ik volg die uitdagingen met aandacht, maar voor mijzelf is dat nog een brug te ver. Soms pas ik wel een klein onderdeel toe in mijn eigen eetpatroon, bij mij werken kleine stapjes blijkbaar het beste.

Een opruimuitdaging, daar doe ik nu wel min of meer aan mee. De bedoeling is elke dag een plank op te ruimen. Ik ben wel iemand die dan na één plank de rest van de kast ook maar doet, onder het motto: als je toch bezig bent...

Mede daarom neem ik die plank gewoon niet al te letterlijk. Zo heb ik vanochtend restjes kaas geraspt (altijd handig) en opgespaard oud brood vermalen tot paneermeel. Die staan voor mij voor de plank die ik vandaag zou opruimen.

Morgen wil ik mijn balkon klaarmaken voor het moestuinseizoen. Dus staat mijn balkon voor de plank die morgen opgeruimd ‘moet’ worden.

Het moge duidelijk zijn: na bijna een jaar alleen ben ik nog steeds bezig mijn leven opnieuw in te richten. Ik blijf het proberen.