Cirkels en lijsten

Het is niet lekker wakker worden uit een droom over Ex. Hoe anders en goed zijn leven nu is. Terwijl hier weer sprake is van een dip.

De grootste woede is verdwenen, terwijl het onbegrip over de manier waarop ze alles hebben aangepakt en afgehandeld, blijft. Het lijkt alsof daarmee de drijfveer, de inspiratie, de inzet zijn verdwenen. Het is een stiller verdriet, nu de passie eruit is verdwenen. Waar de afgelopen maanden de drang was om het huis te schilderen en herinrichten, is nu een soort gelatenheid, een leegheid, een vraag: “wat nu”? Het blijft schipperen tussen in een hoekje willen wegkruipen met een kopje thee, en op pad gaan, nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe en leuke dingen ondernemen.

Het belangrijkste is dat er brood op de plank komt. Maar daarnaast gun ik mezelf weinig gelegenheid om vorm te geven aan mijn nieuwe leven. Verder dan veel wandelen, fietsen en sporten kom ik nog niet. Soms wil ik het eigenlijk allemaal niet ‘moeten’, soms lijkt het of anderen vinden dat ik meer buiten moet komen. Hoe graag ik ook alleen ben, mijn gevoelens van dit moment maken me wel duidelijk dat ik nog niet ben waar ik wil zijn. Met een gevoel van lethargie wordt het wel moeilijker het enthousiasme te vinden voor nieuwe dingen. Om uit deze dip te komen, lijkt het nodig om de nieuwe vorm voor mijn leven te zoeken. Een soort vicieuze cirkel.

Laat ik nou eens beginnen met niet alleen lijstjes te maken met wat ik zou willen en kunnen doen, maar daadwerkelijk aan de slag gaan en dingen van de lijst weg strepen. Niet alleen omdat ik dan eindelijk weer iets onderneem, maar ook om van het verlammende gevoel af te komen dat een steeds langer wordende de lijst bij me oproept. Een soort vicieuze lijstvorming…

Weer iets losser

Het lijken soms kleine stapjes. Het zijn maar kleine dingetjes. Maar langzamerhand wordt de scheiding definitiever.

Dit weekend weer een computercrisis doorstaan en zelf opgelost. Een jaar geleden had ik vrijwel zeker Ex ingeschakeld. Omdat hij nu eenmaal meer van computers weet. Wist. Want af en toe bleek dat ik relatief slim en praktischer weet om te gaan met storingen en toepassingen. Hij is meer van nieuwe dingen uitproberen, die niet echt nodig zijn. De snufjes.

Vorige week had een winkel een aantrekkelijke aanbieding van hypoallergene bad-, douche- en smeerproducten. Kort nadat hij me had gedumpt, sms’te ik een soortgelijke aanbieding naar Ex, die een zeer teer en gevoelig huidje heeft. Deze keer zweefde m’n duim boven het knopje ‘zenden’ in Whatsapp. Maar ik delete alles. Verdorie, zeg, al bijna een jaar geleden zijn mijn zorgtaken overgedragen aan een ander. Loslaten, weet je nog wel? Loslaten.

centje hier, centje daar

Onlangs zei ik tijdens een discussie dat ik sinds de scheiding onbeperkt kan besparen, en toch ook weer niet. Er worden geen kilo’s chocola en chips meer van de supermarkt naar huis gesleept en ik hoef niet meer te schrikken van het aankoopgedrag van Ex, die voor A-merken ging en aanbiedingen totaal over het hoofd zag.

Maar buiten de dagelijkse boodschappen zijn er relatief vaste kosten, die in de meeste gevallen even hoog zijn als voor de scheiding. Oké, hier betaalt een eenpersoonshuishouden ongeveer de helft voor het ophalen van het huisvuil. Maar de huur is gebaseerd op punten, niet op het aantal bewoners. De kosten voor telefoon, water, gas en elektriciteit liggen voor een deel vast, besparingen daar bereik je door minder te gebruiken. Een telefoonaansluiting, tja, die heb je toch wel enigszins nodig. Dan kun je wel bezuinigen op gesprekskosten, maar dat neemt niet weg dat ik voor mijn aansluiting relatief veel betaal terwijl ik weinig telefoneer. Dat abonnement valt iets goedkoper uit omdat het onderdeel is van een pakket met radio, tv en internet. Wat me dan ook weer op de vraag aan mezelf brengt: radio luister ik op internet, televisie kijk ik weinig; is het opzeggen van radio- en tv-aansluiting aan de orde?

Gisteren kreeg ik van mijn energieleverancier de mogelijkheid om mijn maandbedrag te toetsen aan het werkelijke gebruik. En op basis daarvan de gelegenheid het maandbedrag aan te passen. Een goed moment om te kijken hoe ik het in mijn eentje doe. Zonder afwasmachine en magnetron, maar wel met een elektrische oven die ik steeds vaker ben gaan gebruiken. Koken moet ik toch, dat zal in gasverbruik niet veel schelen: 1 persoon of 2 personen. De wasmachine gebruik ik minder vaak, de verwarming heb ik deze winter bijna niet aan gehad. Pas sinds vorige week zet ik hem vrijwel elke dag een paar uur aan.

Na het doorgeven van de meterstanden was de suggestie van het bedrijf dat ik per maand bijna de helft minder kon gaan betalen. Klinkt mooi, maar ik ben een angsthaas, plus dat de prijzen van gas en elektriciteit fluctueren, ‘resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst’.  Ik heb mijn maandbedrag iets verlaagd, een soort gulden middenweg, maar het is zeker niet gehalveerd. Zo hoop ik bij eventuele prijsstijgingen niet geconfronteerd te worden met een enorme naheffing. Voorlopig is het vooruitzicht dat ik over een paar maanden wat geld terugkrijg. Een soort spaarrekening, maar dan zonder rente. Ach, vorige week kreeg ik bericht dat de rente op mijn spaarrekeningen weer verlaagd is, dus voor mij maakt dat niet veel uit: weinig of geen rente.

Rijk

Een grote familie betekent veel verjaardagen. Die liggen vast, staan genoteerd in de agenda, worden gemeld op Facebook en Hyves. Dan stuur je een vrolijk kaartje, misschien ga je er een kopje koffie drinken en de felicitaties in persoon afgeven.

Sommige gebeurtenissen in het leven liggen niet vast. Daar reageer je gepast op, afhankelijk van de situatie. Regelmatig een kaartje, een telefoongesprek, een schouder.

Maar wat doe je nou als leuke en minder leuke gebeurtenissen samenvallen? Hoe uitbundig ben je bij de geboorte van een nieuw familielid, als een ander familielid diezelfde dag een peuter moet begraven?  Hoe uitbundig ben je als de partner van de jarige op de verjaardag een afspraak in het ziekenhuis heeft omdat er weer een kwaadaardige tumor is ontdekt?

Momenteel zit mijn familie weer in zo’n periode dat vreugde en verdriet elkaar niet echt afwisselen, maar vrijwel gelijk opgaan. Soms is het zoeken naar een reactie, zonder het verdriet bij nare berichten uit de weg te gaan, zonder de blijdschap bij heugelijke gebeurtenissen te dempen. Meestal is een berichtje of knuffel voldoende, maar toch.

Deze periode werkt niet zo zeer louterend, eerder relativerend. Ik heb er een eigen relativeringstheorie bij de bedacht, maar die is vooral gevoelsmatig, moeilijk onder woorden te brengen.  

Ik merk dat in mijn (toch) groeiende familie de banden en relaties veranderen, meegroeien, sterker worden. Er is altijd minstens één iemand die een schouder aanbiedt of een taart bakt. Die constatering maakt dat ik me al maanden, ondanks alles, rijk voel.

Knallen

Oud en nieuw ben ik goed doorgekomen.

Overdag oliebollen gebakken, zoals altijd. Volgens mij de beste die ik ooit heb gebakken. En ik bak ze al heel wat jaartjes.

’s Avonds heb ik wat gelezen, wat getwitterd en wat geWordFeud. Dat laatste ook met Ex. Om een uur of 10 heb ik als bericht meegestuurd dat het eigenlijk wel vreemd was: hij zat bij zijn neurotische groene blaadje oud en nieuw te ‘vieren’, maar tegelijkertijd met z’n oude Exin te WordFeuden. Hij heeft nog één woord gelegd en daarna bleef alleen mijn neef in een ver buitenland over als WF-tegenstander.

Na middernacht had ik het wel even te kwaad. Het idee dat hij met haar proostte op een nieuw jaar…

Voor de katten ben ik nog wat wakker gebleven, zij hebben het vuurwerkgeweld vrij goed doorstaan. Ondertussen ben ik naar de oudejaarsvoorstelling van Dolf Jansen gaan kijken, op internet. Al jaren geen cabaret meer gekeken, en vooral niet met oud en nieuw, maar deze was leuk. Ik heb hartelijk gelachen.

Al met al viel het wel mee. Een glaasje whisky en wat oliebollen. Een beetje verdriet, een beetje heimwee en een paar keer heel hard lachen. Mijn handen en ogen zijn ongeschonden het nieuwe jaar in gegaan en mijn gevoel voor humor is weer boven water. Nog een paar maanden en dan is het 1^ste jaar voorbij, dan zijn de meeste ‘mijlpalen’ al een keer ‘voor het eerst sinds…’ voorbijgekomen. Langzaamaan keert normaliteit weer terug. Voor zover dat mogelijk is, bij mij.