donderdag 20 maart 2014

Plannen


Gisteren was weer een dag klussen en opruimen bij een ander, terwijl de kamers hier schreeuwen om aandacht. Die langverwachte schoonmaak komt er maar niet van. Op zich is wel te overzien wat er moet gebeuren, maar een begin maken, dat lijkt een enorm probleem. En zonder begin kom je nergens. Dus pakken we het indirect aan.

Plan: laminaat leggen in mijn kantoor. Dat lukt me niet in m’n eentje, dus wordt binnenkort contact gelegd met een klusvrouw.

Doel: tweeledig.
1          investeren in eigen bedrijf. Nodig voor de bedrijfsvoering, maar ook gunstig voor aangifte omzetbelasting, die over 2013 schrikbarend hoog is uitgevallen. Een jaar waarin niks is geïnvesteerd.
 2         kantoor leegruimen. En dan eindelijk alle ordners en dozen uitpluizen, veel weggooien en weinig houden. Is de bedoeling.

Hopelijk is er daarna nog voldoende energie en inzet voor de aanpak van de overige ruimtes. 
En dan moet ik ook nog bedenken hoe ik alles opgeruimd houd. Maar dat 'probleem' is natuurlijk niet aan de orde zolang mijn humeur het enige hier is dat opgeruimd is. 
Meestal.

dinsdag 11 maart 2014

Andere aanpak


Met het mooie weer van de afgelopen dagen begint ook de voorjaarsschoonmaak weer te kriebelen. En wel zo erg dat eindelijk de handen uit de mouwen gaan. Als eerste in de slaapkamer.
Planten die de overwintering niet hebben overleefd: weg.
Tijdschriften die nog ongelezen naast het bed liggen: doorbladeren, paar artikeltjes uitknippen en de rest naar papiercontainer.
Doos met kerstspullen: bij de deur zetten, meenemen naar de berging.
Sopje, stofzuigen en klaar.
Maar dan is er nog de doos die onder het bed staat. In die doos zijn tijdens de schilderwerkzaamheden van  2 jaar geleden de losse frutsels en tierelantijnen veilig opgeborgen.
Een welbekende regel in opruimland is: wat je langer dan half jaar/1 jaar niet gebruikt, en niet hebt gemist, kan weg.
Diep ademhalen, moed verzamelen en aan de slag.
Steentjes en schelpjes verzameld tijdens vakanties: weg.
Beeldjesverzameling: in doos voor kringloop. Op één na.
Waxinelichtjeshouders: weg.
Drie flessenopeners: weg.
Manchetknoop van vader: houden.
Scheidsrechtersfluit van moeder: houden.
Beeldje van Ex gekregen: houden.
Pardon? Ja, dit twijfelgeval mocht uiteindelijk blijven.
Waarom? Hij zal op zijn eigen, afstandelijke, botte manier, wel om me hebben gegeven. Maar of  hij echt van me heeft gehouden, daar twijfel ik aan. Of wij hebben hele verschillende ideeën over houden van. En hoe je mensen behandelt van wie je houdt.
Maar goed, het beeldje. Dat heeft hij ooit voor mij uitgezocht.  Dat herinnert mij aan hoe we met elkaar omgingen toen we elkaar net kenden. Het herinnert mij eraan dat hij ooit wel iets om me heeft gegeven. Het herinnert me aan dingen die door alle chaos, verdriet, boosheid en leugens verloren dreigen te gaan.

donderdag 6 maart 2014

Spannend


Naar je gevoel zit je al de hele dag binnen. Dus besluit je om half 6 ’s middags een frisse neus te gaan halen. Kun je meteen een verjaardagskaart posten en plastic afval wegbrengen.
Dan ontdek je dat de deur nog op het nachtslot zit. Dat die dus de hele dag nog niet open is geweest.
En dat terwijl je al om half 7 ’s ochtends aan het werk was.
Het spannende leven van een vrijgezel…

dinsdag 4 maart 2014

Bibliotheek


Gisteren was een chaotische dag vol donkere gedachten en innerlijke discussies.
Konden gedachten en emoties maar in een bibliotheek worden weggeborgen, om zo ruimte tussen de oren te scheppen voor fijnere en constructievere gedachten.
Om later nog eens rationeel terug te bladeren in minder goede herinneringen, terwijl ik word omringd door vroegere en latere werken met voornamelijk goede herinneringen.

zondag 2 maart 2014

Zondag


Zondagochtend.
In bed afwisselend lezen en wegdoezelen.
Katten liggen op de benen te slapen.
De zon komt af en toe binnen.
Meer heb je eigenlijk niet nodig.
O, wacht, even uit bed rollen en terugkomen met een beker warme, geurige koffie.
Nu heb ik niks meer nodig.

zaterdag 1 maart 2014

Pappenheimers


In mijn omgeving wordt bij een scheiding de inboedel verdeeld. Hierbij wordt gepoogd alles (echt heel veel) eerlijk te verdelen. Tegelijkertijd is deze verdeling ook een instrument in de verwerking, er wordt druk gemanipuleerd, ingespeeld op schuldgevoel, geprobeerd de ander te raken door dierbare spullen te claimen. Hoe ver kun je gaan voor een vaas? Heel ver.
De ene partner neemt in etappes spullen mee naar het nieuwe huis – en nieuwe partner. Bij het ophalen van een nieuwe lading spullen komt een groot deel van de vorige lading mee terug. Onduidelijk is of dat wegens ruimtegebrek is, of uit onwil materiële herinneringen aan een vorige relatie toe te laten. Telkens als een lading spullen is opgehaald, vindt de achterblijvende partner dat er weer ruimte is voor nieuwe spullen en snuffelt die als een shophaholic met geldproblemen bij de kringloop. 
En ondertussen probeert de makelaar de inrichting van het overvolle huis te minimaliseren om het beter verkoopbaar te maken.
En kijken familie en vrienden meewarig hoofdschuddend toe.
Zoals ook de afgelopen tijd meewarig hoofdschuddend  werd rondgekeken in mijn huis, met gehalveerde inventaris. “Oh, wat heerlijk ruim. Maar…”
“Ik zoek nog een mooi kastje, waar mijn glazen in kunnen pronken. Maar ik weet niet wat voor kastje.” Aan deze veelgedane uitspraak begon ik na 2 jaar zelf enigszins te twijfelen, tot ik bij de kringloop een vrijwel perfect kastje zag staan. In eerste instantie wist ik niet hoe ik die, zonder auto, thuis moest krijgen. In tweede instantie kwamen zeker 3 oplossingen bovendrijven, maar was het kastje al verkocht.
Terwijl de zoektocht (online, kringloop) naar het kastje doorgaat, worden op strategische plekken – lees: bij de juiste personen – ijverig verteld over het kastje. Dit in de wetenschap en met het vertrouwen dat mijn naaste omgeving graag meewerkt om mij weer aan een, in hun ogen, volledige inventaris te helpen.
Ik ken mijn pappenheimers.