Wie hier vaker wat heeft gelezen, zou kunnen weten dat uitstelgedrag
mij niet vreemd is.
Dat toegeven lijkt op de eerste stap zetten naar de oplossing van een
probleem: erkennen dat er een probleem is.
Daaraan toegeven lijkt (bij mij) op faciliteren van/excuses aanvoeren
voor ‘probleemgedrag’:
klussen op de lange baan schuiven en als ‘excuus’ opmerken dat ik nu
eenmaal lijd aan uitstelgedrag. Wat moet gebeuren, zal ook ooit wel gebeuren,
maar niet nu.
Slappe hap, Henka!
Zo heb ik een vorige maand aangeschafte pc pas vorige week voor
het eerst getest.
De eerste drempel – overstap van besturingssysteem #7 naar
besturingssysteem #8.1 – is genomen. En natuurlijk was die drempel bij lange na niet zo hoog als ik mezelf had wijsgemaakt.
De tweede drempel – kopiëren van inhoud oude laptop naar nieuwe pc – is
nog hoog. Lijkt nog hoog.
Maar niet onoverkomelijk.
Straks doe ik mijn laatste klus van deze week. Dan kan ik me niet meer
achter mijn werk verschuilen.
Daarna maak ik 6 back-ups –neurotische controlfreak, weet u nog? Dan
hoef ik niet in paniek te raken als er iets mis gaat.
Daarna naar de opticien om een nieuwe bril aan te schaffen. Misschien
dat ik in de toekomst drempels op ware hoogte kan inschatten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten