Ineenstorting

Voor mijn bedrijf heb ik een website.

Gebouwd en beheerd door Ex, die ook de inhoud zou verzorgen. Dat was in de tijd dat het erop leek dat hij echt iets wilde maken van zijn eigen tekstbureau. Helaas had hij geen tijd om teksten voor mijn website te schrijven. En na de scheiding hoefde hij dat al helemaal niet meer te doen.

Vrij snel na de scheiding nam ik het beheer van mijn eigen website over. De overdracht van beheer ging vrij gemakkelijk en met mijn nieuwe wachtwoord meende ik alles onder controle te hebben. Volgens Ex had ik verder geen (technische) informatie en wachtwoorden meer nodig, ik kon alles zelf regelen via mijn controlepaneel. Nog steeds was de website ‘in aanbouw’, dus al te veel stelde dat beheer niet voor. De enkele keer dat iets me niet duidelijk was, kon ik terugvallen op de goede helpdesk van de domeinbeheerder.

Afgelopen weken bleek dat het toch allemaal niet zo simpel was. De domeinbeheerder had wat technische aanpassingen gedaan, waarna ik ook een aantal technische aanpassingen moest plegen op mijn website. En toen bleken er meer functies te zijn waarvoor ik wachtwoorden nodig had. Die ik dus niet had. De helpdesk loodste me door deze obstakels heen. Echt, een goede helpdesk is goud waard.

Afgelopen winter heb ik tijdens een cursus een nieuwe website ‘gebouwd’ en voor de teksten heb ik iemand in de arm genomen. Deze maand wordt eindelijk de oude, lege website verruild voor de nieuwe, mét inhoud. Hiervoor heb ik de hulp ingeroepen van iemand die daar verstand van heeft.

Toen ik een laatste blik op de oude website wilde werpen, kreeg ik een foutmelding. Weer de helpdesk aangesproken. Bij het eenvoudig wijzigen van een aantal wachtwoorden een paar dagen daarvoor, was een diepverborgen wachtwoord over het hoofd gezien, waardoor niks meer wilde werken. En voor het zoeken en vervangen van dat diepverborgen wachtwoord, het standaard wachtwoord van Ex, moest ik heel diep graven en met nieuwe software aan de slag.

En toen stortte ik even in, vervloekte Ex in stilte en plengde wat traantjes.

Na een paar wanhopige minuten heb ik (net als na de scheiding) diep ademgehaald en ben aan de slag gegaan. En zowaar, het lukte.

Wijze les: voor dit soort dingen liever geen goedbedoelende amateurs in familie- of vriendenkring inschakelen. En waar mogelijk vinger op de pols houden en de benodigde informatie verzamelen. Zodat in noodgevallen zelf ingrijpen mogelijk is.

Of die informatie doorgeven aan iemand die er meer verstand van heeft.