Eenmanspartij

Als van huis uit werkende zzp-er, freelancer, eenpitter, (kleine) zelfstandige heb je geen last van collega’s die zeuren, klagen, roddelen, sneren, nou ja, noem maar op. U begrijpt wat ik bedoel. Kantoorpolitiek wordt hier gevoerd door een eenmanspartij.

Mocht u denken dat deze harde zwoeger na een eenzame dag met de laptop zo smacht naar menselijk contact dat zij het uitgaans-/verenigingsleven in Amsterdam in duikt, dan hebt u het helemaal mis. De mensschuwe jaren zijn achter de rug, min of meer, maar sociale verlegenheid en onhandigheid tieren nog welig. Jarenlang werden angstaanjagende sociale bijeenkomsten samen met Ex tegemoet getreden, die in sociaal opzicht minstens even onbeholpen was. Maar goed, gedeelde vrees is halve vrees.  

Niet dat de wil en het enthousiasme ontbreken. Er zijn genoeg bijeenkomsten, feesten en partijen waar ik me vol overtuiging voor aanmeld. Maar direct na aanmelding slaat de twijfel toe en tot het moment dat ik daadwerkelijk naar binnen ga, blijft de verleiding groot om me af te melden. Omdat ik denk dat ik de hele avond alleen in een hoekje sta. Omdat ik denk dat ik geen gesprek gaande kan houden. Omdat ik denk dat ik natuurlijk weer een verkeerde opmerking maak. Omdat ik denk dat ik natuurlijk weer koffie omstoot/over tas of stoel struikel. Omdat ik op zo’n avond natuurlijk weer een blunder maak die ik vooraf niet kan indenken.

Deze lange inleiding komt eindelijk uit bij de bijeenkomst die ik gisterenavond bezocht. Een informatieavond met onbekenden. En deze keer stapte ik alleen naar binnen. Voorbereid op een avond tussen mensen die elkaar al kennen en/of gemakkelijk contact leggen met onbekenden. Denk ik dus. Vooraf. Ben ik goed in, hoor, ‘weten’ wat anderen denken, doen en zullen zeggen.

Bij de ingang van het zalencomplex stuitte ik al op iemand voor dezelfde bijeenkomst, ook alleen. Samen togen we naar boven en in de rij voor de koffie wisselden we wat prietpraat uit. Zij liep meteen door naar de zaal, waarna ik besloot met de gewoonte te breken om me een hele avond aan 1 iemand vast te klampen. Ik dronk mijn koffie in de foyer op, bij een paar mensen met wie ik wat woorden wisselde, niet diepgaand, maar ik had niet het idee buitengesloten te worden (een gevoel dat me nogal snel bekruipt in gezelschap). 

Op tijd werden we de zaal in gedirigeerd, waarbij ik me afvroeg of ik bij mijn koffiegenoten zou gaan zitten (nee, niet alsnog vastklampen!), of ergens anders. Alleen. Ach, weet je, ik ga er gewoon bij zitten, geen gezeur. Het gaat maar om een zitplaats tijdens een informatieve bijeenkomst, waarbij je verder niet sociaal hoeft uit te sloven. Oké, weer een ‘obstakel/probleem/dilemma’ geslecht.

Tijdens de koffiepauze weer met iemand anders staan praten. Zo simpel kan het soms gaan: je begint over de thee en voor je het weet is de koffiepauze voorbij. Tijdens de discussie en vragenronde heb ik me niet geroerd. Mijn vraag was niet zo dringend, vond ik, vergeleken met de kwesties die anderen aandroegen. U heeft al gemerkt hoe goed ik ‘weet’ wat anderen ervan vinden.

Meestal eindigt de avond met stilletjes wegsluipen als niemand kijkt. Gisterenavond bleek het toch ook vrij simpel te zijn om afscheid te nemen in grotere groepen met onbekenden. Gewoon goede thuisreis wensen, in het algemeen, of gericht op 1 persoon. Een van de eerste gesprekspartners gaf daarin het goede voorbeeld. U mag hierom lachen, maar geloof me, er zijn mensen voor wie deze bijeenkomsten een ramp zijn. Niet alleen bedenken ze vooraf wat er allemaal mis kan gaan, wat ze allemaal ‘fout’ kunnen doen. Maar op de bijeenkomst zelf voelen ze zich zo niet thuis, zo dom, zo onhandig. Elke stap wordt bedacht, overlegd, afgewogen, doorgezet of afgewezen.

Dit was voor mij een geslaagde avond, zowel informatief als sociaal. Dan ben ik na afloop blij dat ik toch ben gegaan, trots dat ik geen/niet al te veel blunders heb gemaakt. En tegelijkertijd weet ik dat de volgende bijeenkomst met evenveel twijfel, angst en beven wordt tegemoet gezien en met evenveel moeite, zweet en hartklopping wordt bezocht. Maar dat is voor later een zorg. Zachtjes zingend ben ik naar huis gefietst. Trots, opgelucht en denkend aan die mooie man die lief naar me glimlachte. Nee, ik weet niet hoe hij heet, ik heb niet met hem gepraat. Zover ben ik nog niet.