Smikkelen en smullen

Jaren geleden begon ik al met nadenken over eten, biologisch, al dan niet voorbewerkt en/of –gesneden, suiker of geen suiker, dat soort ‘vraagstukken’.

Met enige verbazing, licht vermaak en soms wat ergernis heb ik vooral de afgelopen maanden de wildgroei aan voedselhypes aanschouwd. Vooral op twitter kunnen aanhangers en tegenstanders luidkeels kond doen van hun mening. De tijd ontbreekt om alle, elkaar vaak tegensprekende, theorieën grondig te bestuderen. Toch blijft van al dat geschreeuw zo veel hangen dat ik me ongemakkelijk voel als ik een boterham eet, want ja, graanproducten zijn nog niet verboden,  maar zitten wel in een verdomhoekje. Of dat ik voel me schuldig als ik alleen al denk aan het bakken van een taart. Met suiker, sinds kort voer van de duivel. En dat ik niet durf te vertellen dat ik weleens op de website van het Voedingscentrum informatie zoek. Dat centrum zou namelijk worden gesubsidieerd door de overheid en het bedrijfsleven, dus voor velen bij voorbaat al verdacht en vooral fout.

Natuurlijk hoef ik helemaal niks met al die theorieën en blijf ik gewoon mijn eigen weg in dit alles zoeken. Soms kijk ik bij het voedingscentrum, omdat ik wil weten in welke voedingsmiddelen vitamines of mineralen zitten die ik in grotere hoeveelheden binnen wil krijgen.  Dankzij die voedingshypes is er wel steeds meer informatie beschikbaar over allerlei soorten eten, voedingsmiddelen, enzovoort. Bijvoorbeeld informatie over het vervangen van geraffineerde suiker door onbewerkte, natuurlijke zoetmakers. Niet omdat ik verslaafd zou zijn (ja, dat zeggen ze allemaal), maar ik hoop vooral te bereiken dat mijn tandartsrekeningen lager worden. Veel lager.

vraagje

Wat bezielt iemand om een relatie van 40 jaar van het ene moment op het andere te verruilen voor een toekomst met iemand anders?

Nee, deze keer niet mijn verhaal. Afgelopen week huilde iemand in mijn armen, na te zijn ingeruild voor een ander. Andere relatie, andere situatie, maar ook een partner die bot de banden doorhakt. En dan nog begrip verwacht van de afgewezen partner, van de kinderen, van vrienden. En die iedereen die het besluit in twijfel trekt resoluut afwijst en buitensluit.

Verliefd worden op een ander, dat kan. Natuurlijk. Maar hoe kun je met die ander lachen en vrijen, terwijl thuis je partner op je wacht, onwetend. Hoe kun je toekomstplannen maken, terwijl het verleden nog niet is afgesloten, in ieder geval niet voor degene die thuis op je wacht. Hoe kun je van het ene moment op het andere iemand aan de kant zetten met de mededeling: zo heb ik me nog nooit gevoeld, met deze persoon kan ik wel gelukkig worden.

Nee, deze keer niet mijn verhaal. Maar toch een beetje wel.

Streng, doch rechtvaardig

Afwisselend herfstweer vandaag. Ideaal voor een zondagmiddagje bankhangen.

In plaats daarvan zit ik te werken. Erg? Nee, valt wel mee. Zo kan ik met een gerust hart deze week een dagje naar het museum. Want die tentoonstelling van Lalique is er volgende week niet meer en ik wil hem zo graag zien.

Ook in mijn werk ben ik streng, doch rechtvaardig: als je werk af is, mag je een dagje op stap.

Eerst dit

Het moeilijke van dagen zonder deadline is dat er genoeg te doen is, maar waar begin je, wat moet per se nu gebeuren, wat kan even wachten.

In huis is vrijwel altijd genoeg te doen. De droom van een opgeruimd huis is nog steeds aanwezig. Plus de huishoudelijke klusjes, natuurlijk.

Daarnaast zijn er ook nog de kleinere, zakelijke klusjes die vaak worden bewaard voor een dag dat er voldoende tijd voor is. En op die dag, vandaag dus, is het moeilijk kiezen wat eerst moet en wat wel weer een weekje kan worden uitgesteld. Waarna ik de rest van de week zit te bedenken dat ik die klus eigenlijk toch had moeten doen en mezelf afvraag waarom ik zo veel dingen uitstel.

En dan is het nog de bedoeling dat er elke avond wat tijd wordt besteed aan de cursus. Dat zou vandaag overdag ook kunnen, maar zoals we weten is er vandaag al genoeg te doen.

En laten we vooral niet vergeten dat een dag zonder deadlines een semivrije dag is, er is tijd en ruimte voor leuke dingen.

Meestal ben ik meer tijd met bedenken wat ik moet doen, in welke volgorde het allemaal moet gebeuren, dan met de eigenlijke klusjes.

Laten we het vandaag eens anders aanpakken, vandaag wordt de kookwekker gezet. Als eerste komt een uurtje controleren of alle teruggeplaatste back-ups wel goed zijn overgezet. Gisteren bleken een paar mappen met foto’s niet op laptop te zijn teruggezet. Vervelend klusje, maar moet wel gebeuren. Anders ben ik elke dag uren kwijt bedenken dat het moet gebeuren, maar het is zo’n vervelend klusje, wat als dat de enige map die niet goed is overgezet, dan verspil ik een hoop tijd, maar als het niet de enige is… En ondertussen blijf ik het maar uitstellen.

Daarna boodschappen doen en/of kringloopwinkel bezoeken. Waarna de kookwekker weer wordt gezet voor een uurtje bureau opruimen = in-bakje legen, administratie bijwerken, papieren ordenen.

Dan ga ik nu aan mijn eerste taak beginnen: kookwekker pakken.

Of zal ik eerst snel wat koffie zetten?