Maandag voor het eerst in 3 maanden weer bij de haptonoom geweest. ‘Prettige’
bijkomstigheid was dat ik net de afgelopen week in een dipje terecht was
gekomen. Dat geeft het gevoel dat je niet voor niets gaat.
Met het verdwijnen van de grootste woede lijkt mijn gevoel te zijn
verdwenen, afgestompt, ingedut. In zijn algemeenheid: alle fut lijkt uit mij te
zijn verdwenen. Niks meer afreageren op Ex, niks meer jammeren over onrecht,
leugens, bedrog. Dat kennen we onderhand wel. Zet eens een nieuwe plaat op.
En zo’n nieuwe plaat komt niet zomaar tot stand. Als een musicus moet
ook ik kijken wat ik mooi vind, wat ik wil laten zien, waar ik voor wil staan.
En na bijna een jaar weet ik dat allemaal nog niet zo goed. Toen de haptonoom
maandag vroeg waar ik blij van word, kon ik me wel vaag wat momenten
herinneren, maar kon ik even niet door de dikke laag van de apathie heen
prikken.
Mijn conclusie maandag was dat ik zeurde. Terwijl ik mijn dipje
beschreef, mijn twijfels, mijn onzekerheid, klonk het allemaal als gezeur in de
oren. Met zeuren kom je minder ver dan met doen. Dus: doe dan wat! (iets wat ik
Ex ook regelmatig verweet/verwijt) En dan niet verschuilen achter het
afgestompte gevoel, wat inspiratie en ondernemingslust afremt. Kom op,
doorbreek die vicieuze cirkel. De afgelopen tijd wilde ik wel dingen doen, maar
die zijn, om uiteenlopende redenen, niet doorgegaan. De voorlopige plannen zijn
dat ik in ieder geval die cursus ga doen en mijn bakkunst ga verbeteren.
Bovenstaande heeft er ook toe geleid dat ik probeer elke dag op Twitter
iets te noemen waar ik blij van word. Enerzijds om in kleine stapjes toch
uiteindelijk een heel stuk verder te komen. Anderzijds om minstens 1 moment per
dag niet te zeuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten