Gewone dag

Valentijnsdag. Iets waar Ex niet echt iets aan wilde doen. Hij was een beetje allergisch voor alles wat maar neigde naar romantiek of uiting van liefde. Zelfs een kaarsje aansteken leverde al commentaar op. Ik kan er niks aan doen, maar toch denk ik vandaag veel aan hem, of beter gezegd, aan onze mislukte relatie. Als hij met carnaval zo overstag is gegaan, zal Valentijnsdag misschien ook wel opeens uitbundig gevierd mogen worden. Vooral met een nieuwe liefde, jong en pril (zowel zij als de relatie).

Eigenlijk wilde ik vandaag niks met hem te maken hebben. Wilde hem zelfs ‘boycotten’ bij Wordfeud. Maar bij nader inzien vond ik dat kinderachtig.

Steeds vaker bekruipt me het gevoel dat ik hem niet echt heb gekend. Maar hoe houd je dat dan 15 jaar vol, je anders voordoen dan je bent, meedoen terwijl je eigenlijk iets anders wilt doen? Ook heb ik me de afgelopen jaren vaak afgevraagd waarom hij niet eens zichzelf durfde te zijn. Zodra hij een nieuw iemand ontmoette die in zijn ogen interessant was, veranderde zijn smaak opeens, zijn interesses, de mening die hij uitdroeg, politieke voorkeur.

Maar goed, toch gaat deze blog vandaag over hem. De eerste Valentijnsdag voor mij zonder hem, de 2^de Valentijnsdag voor hen samen. En uiteindelijk gaat het niet om deze dag. Het gaat nog steeds om onze relatie, het einde, de pijn, de verwerking. En dat is op sommige dagen wat moeilijker dan op andere dagen. En verwarrend. Zoals uit dit warrige stukje misschien wel duidelijk wordt.