Het is niet lekker wakker worden uit een droom over Ex. Hoe anders en
goed zijn leven nu is. Terwijl hier weer sprake is van een dip.
De grootste woede is verdwenen, terwijl het onbegrip over de manier
waarop ze alles hebben aangepakt en afgehandeld, blijft. Het lijkt alsof
daarmee de drijfveer, de inspiratie, de inzet zijn verdwenen. Het is een
stiller verdriet, nu de passie eruit is verdwenen. Waar de afgelopen maanden de
drang was om het huis te schilderen en herinrichten, is nu een soort
gelatenheid, een leegheid, een vraag: “wat nu”? Het blijft schipperen tussen in
een hoekje willen wegkruipen met een kopje thee, en op pad gaan, nieuwe mensen
ontmoeten, nieuwe en leuke dingen ondernemen.
Het belangrijkste is dat er brood op de plank komt. Maar daarnaast gun
ik mezelf weinig gelegenheid om vorm te geven aan mijn nieuwe leven. Verder dan
veel wandelen, fietsen en sporten kom ik nog niet. Soms wil ik het eigenlijk
allemaal niet ‘moeten’, soms lijkt het of anderen vinden dat ik meer buiten
moet komen. Hoe graag ik ook alleen ben, mijn gevoelens van dit moment maken me
wel duidelijk dat ik nog niet ben waar ik wil zijn. Met een gevoel van
lethargie wordt het wel moeilijker het enthousiasme te vinden voor nieuwe
dingen. Om uit deze dip te komen, lijkt het nodig om de nieuwe vorm voor mijn
leven te zoeken. Een soort vicieuze cirkel.
Laat ik nou eens beginnen met niet alleen lijstjes te maken met wat ik
zou willen en kunnen doen, maar daadwerkelijk aan de slag gaan en dingen van de
lijst weg strepen. Niet alleen omdat ik dan eindelijk weer iets onderneem, maar
ook om van het verlammende gevoel af te komen dat een steeds langer wordende de
lijst bij me oproept. Een soort vicieuze lijstvorming…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten