dinsdag 8 januari 2013

Rijk


Een grote familie betekent veel verjaardagen. Die liggen vast, staan genoteerd in de agenda, worden gemeld op Facebook en Hyves. Dan stuur je een vrolijk kaartje, misschien ga je er een kopje koffie drinken en de felicitaties in persoon afgeven.
Sommige gebeurtenissen in het leven liggen niet vast. Daar reageer je gepast op, afhankelijk van de situatie. Regelmatig een kaartje, een telefoongesprek, een schouder.
Maar wat doe je nou als leuke en minder leuke gebeurtenissen samenvallen? Hoe uitbundig ben je bij de geboorte van een nieuw familielid, als een ander familielid diezelfde dag een peuter moet begraven?  Hoe uitbundig ben je als de partner van de jarige op de verjaardag een afspraak in het ziekenhuis heeft omdat er weer een kwaadaardige tumor is ontdekt?
Momenteel zit mijn familie weer in zo’n periode dat vreugde en verdriet elkaar niet echt afwisselen, maar vrijwel gelijk opgaan. Soms is het zoeken naar een reactie, zonder het verdriet bij nare berichten uit de weg te gaan, zonder de blijdschap bij heugelijke gebeurtenissen te dempen. Meestal is een berichtje of knuffel voldoende, maar toch.
Deze periode werkt niet zo zeer louterend, eerder relativerend. Ik heb er een eigen relativeringstheorie bij de bedacht, maar die is vooral gevoelsmatig, moeilijk onder woorden te brengen.  
Ik merk dat in mijn (toch) groeiende familie de banden en relaties veranderen, meegroeien, sterker worden. Er is altijd minstens één iemand die een schouder aanbiedt of een taart bakt. Die constatering maakt dat ik me al maanden, ondanks alles, rijk voel.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten