Net getelefoneerd met Ex. Zakelijk.
Dan vraag je toch even hoe het gaat. En wordt jou gevraagd hoe het
gaat.
En dan begin ik te brabbelen, onzin uit te kramen, dingen te zeggen die
nergens op slaan.
Waarom raak ik van de leg als ik hem spreek? Het is vreemd, en tegelijk
zo vertrouwd. Maar wat kun je nu wel en niet vragen/zeggen/vertellen? En als ik dat niet weet, komt er bijna alleen
onzin uit, wat nergens over gaat.
Natuurlijk speelt de gedachte mee dat z’n Neurotische Groene Blaadje
mee zou kunnen luisteren. Dat voelt niet vrij. Maar ook de wetenschap dat hij
mij uit zijn leven heeft gegooid, dus waarom zou ik hem iets over mijn leven
vertellen.
Op sommige momenten denk ik even dat ik praat met de man die ik dacht dat
hij was. De mens die hij voordeed te zijn. Degene die ik mis. Maar dan
realiseer ik me weer hoe hij vorig jaar was, wat hij vorig jaar deed, dan
realiseer ik me dat ik praat met iemand die ik, bij nader inzien, niet
mag/vertrouw/respecteer.
En dat is verwarrend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten