Wat zou ik graag minder tobberig zijn, onbevangener in het leven staan.. Me niet zo druk maken, vooral om zaken
waaraan ik niks kan veranderen, maar ook waaraan ik niks hóef te veranderen.
Omdat het mijn verantwoordelijkheid niet is. Die ik wel voel, wel op me neem.
Zo heb ik nog steeds geen brief gehad over mijn
huurverhoging. Mijn buren wel. Dan ga ik bellen (wat ik volgens de Woonbond
niet had hoeven doen, maar goed). De reactie was dat ze dat nog niet hadden
meegemaakt, maar ze zouden zo snel mogelijk een nieuwe brief sturen. Dat kon
even duren, want het lag allemaal bij de drukker en met zo veel huurders (grote
corporatie) konden ze die van mij er niet zomaar tussenuit vissen. De
organisatie met duizenden leden waar ik ooit voor werkte, kon dat wel, maar
goed, niet elk systeem werkt hetzelfde. Voor de zekerheid heb ik een paar dagen
later een e-mail gestuurd met de vraag wanneer ik de benodigde papieren kan
verwachten. Daarna werd het oorverdovend stil. Geen reactie op de e-mail, geen
brief, geen informatie. En dat vreet aan mij. Toen ik voor de zekerheid de
Woonbond belde, zeiden ze dat ik er niet nog een keer achterheen hoefde. Ik had
al meer gedaan dan van mij verwacht kon worden. Dat een brief een tweede keer
ook niet aankomt, lijkt vreemd, maar ik heb in een jaar tijd maar twee keer het
kwartaalblad van de corporatie ontvangen. Daar heb ik ook een keer over gebeld.
Blijkbaar gaat er iets mis bij de drukker, de verzender of de bezorger. Je zou
er bijna paranoïde van worden.
En dan heb ik eind deze maand een bruiloft. Denk ik. Ik
weet alleen niet precies wanneer. En waar. Volgens de moeder van de bruid krijg
ik echt wel een uitnodiging. En die komt maar niet. Tijdens mijn
verjaardagsfeestje bleek dat mijn broer en zussen ook nog geen uitnodiging
hebben gehad. En ook zij wisten de datum niet. Op twee na: de moeder van de
bruid en de peettante van de bruid. Ik ving op dat de bruiloft (vandaag) over
drie weken is. Maar zeker weten doe ik dat niet. En dat vreet aan me. Want ik
wil er wel heen. Met openbaar vervoer kom ik ver, maar ik weet nog niet of ik
voor de deur beland. En ik wil ’s avonds naar huis, wat ook enige organisatie
vereist.
Tijdens het hardlopen vanochtend heb ik besloten te
proberen beide kwesties 2 weken naast me neer te leggen.
Over twee weken benader ik de verhuurder alsnog, met de
mededeling dat ze de huurverhoging niet krijgen zolang ik geen papieren van ze
heb gekregen en voldoende tijd heb gehad om eventueel bezwaar te maken. Over
twee weken vraag ik aan mijn zus het postadres van mijn nichtje, zorg voor een
kaart en een cadeautje en zie wel of ik nog kan regelen dat ik ga.
Mezelf kennende zal ik het allemaal niet zomaar negeren.
Het zal blijven vreten. Dat worden twee onrustige weken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten