Met het mooie weer van de afgelopen dagen begint ook de
voorjaarsschoonmaak weer te kriebelen. En wel zo erg dat eindelijk de handen
uit de mouwen gaan. Als eerste in de slaapkamer.
Planten die de overwintering niet hebben overleefd: weg.
Tijdschriften die nog ongelezen naast het bed liggen: doorbladeren,
paar artikeltjes uitknippen en de rest naar papiercontainer.
Doos met kerstspullen: bij de deur zetten, meenemen naar de berging.
Sopje, stofzuigen en klaar.
Maar dan is er nog de doos die onder het bed staat. In die doos zijn tijdens
de schilderwerkzaamheden van 2 jaar
geleden de losse frutsels en tierelantijnen veilig opgeborgen.
Een welbekende regel in opruimland is: wat je langer dan half jaar/1
jaar niet gebruikt, en niet hebt gemist, kan weg.
Diep ademhalen, moed verzamelen en aan de slag.
Steentjes en schelpjes verzameld tijdens vakanties: weg.
Beeldjesverzameling: in doos voor kringloop. Op één na.
Waxinelichtjeshouders: weg.
Drie flessenopeners: weg.
Manchetknoop van vader: houden.
Scheidsrechtersfluit van moeder: houden.
Beeldje van Ex gekregen: houden.
Pardon? Ja, dit twijfelgeval mocht uiteindelijk blijven.
Waarom? Hij zal op zijn eigen, afstandelijke, botte manier, wel om me hebben
gegeven. Maar of hij echt van me heeft
gehouden, daar twijfel ik aan. Of wij hebben hele verschillende ideeën over
houden van. En hoe je mensen behandelt van wie je houdt.
Maar goed, het beeldje. Dat heeft hij ooit voor mij uitgezocht. Dat herinnert mij aan hoe we met elkaar
omgingen toen we elkaar net kenden. Het herinnert mij eraan dat hij ooit wel iets
om me heeft gegeven. Het herinnert me aan dingen die door alle chaos, verdriet,
boosheid en leugens verloren dreigen te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten