Jaren geleden begon ik al met nadenken over eten, biologisch, al dan
niet voorbewerkt en/of –gesneden, suiker of geen suiker, dat soort
‘vraagstukken’.
Met enige verbazing, licht
vermaak en soms wat ergernis heb ik vooral de afgelopen maanden de wildgroei
aan voedselhypes aanschouwd. Vooral op twitter kunnen aanhangers en
tegenstanders luidkeels kond doen van hun mening. De tijd ontbreekt om alle,
elkaar vaak tegensprekende, theorieën grondig te bestuderen. Toch blijft van al
dat geschreeuw zo veel hangen dat ik me ongemakkelijk voel als ik een boterham
eet, want ja, graanproducten zijn nog niet verboden, maar zitten wel in een verdomhoekje. Of dat
ik voel me schuldig als ik alleen al denk aan het bakken van een taart. Met suiker,
sinds kort voer van de duivel. En dat ik niet durf te vertellen dat ik weleens
op de website van het Voedingscentrum informatie zoek. Dat centrum zou namelijk
worden gesubsidieerd door de overheid en het bedrijfsleven, dus voor velen bij
voorbaat al verdacht en vooral fout.
Natuurlijk hoef ik helemaal niks met al die theorieën en blijf ik gewoon
mijn eigen weg in dit alles zoeken. Soms kijk ik bij het voedingscentrum, omdat
ik wil weten in welke voedingsmiddelen vitamines of mineralen zitten die ik in
grotere hoeveelheden binnen wil krijgen. Dankzij die voedingshypes is er wel steeds
meer informatie beschikbaar over allerlei soorten eten, voedingsmiddelen,
enzovoort. Bijvoorbeeld informatie over het vervangen van geraffineerde suiker
door onbewerkte, natuurlijke zoetmakers. Niet omdat ik verslaafd zou zijn (ja,
dat zeggen ze allemaal), maar ik hoop vooral te bereiken dat mijn
tandartsrekeningen lager worden. Veel lager.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten