dinsdag 9 juli 2013

Zij gelooft (nog niet) in mij


Gisteren bij de buurvrouw bekeken wat ze allemaal aan het doen was in haar huis. Fleurige tegeltjes in de keuken (waar ze achteraf over twijfelt), een kamer schilderen, flink op dieet (waarom houdt zij dat wel vol en blijf ik overvallen worden door snaaibuien?). Mijn eerste reactie was: Als ik ergens mee kan helpen, geef maar een gil. Wel was ik zo slim om te bedenken dat ik beter kan wachten met het doen van dat aanbod, tot ze klaar is met het voegen van de tegels.  :-)
Achteraf besef ik pas goed hoe absurd zo’n aanbod is. Niet in het algemeen, maar in mijn geval. Thuis is er genoeg te doen, op te ruimen, schoon te maken, in te richten. Daar neem ik de tijd niet voor, maar voor een ander wel? Een soortgelijk aanbod ging uit naar iemand die naar het buitenland verhuist: Als ik kan helpen, laat het weten. Bedoeld als een steuntje in de rug in roerige, drukke tijden, maar waarom sprint ik anderen te hulp, terwijl bij het idee van opruimen in mijn eigen huis me de moed heel diep in de schoenen zakt?
Het is me de laatste tijd steeds duidelijker geworden dat ik anderen wel kan opvangen, stimuleren, helpen, maar mezelf niet of nauwelijks. En volgens mij zit daar de crux van mijn apathie, lethargie, uitstelgedrag en zoektocht. Ik geloof in anderen, overtuig ze dat ze meer kunnen dan ze zelf denken. Nu alleen nog mezelf overtuigen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten