Dag

Sinds een aantal maanden verhuren de achterburen hun appartement aan toeristen. Gezien de grootte (2,5 verdieping), de locatie (randje van toeristisch populaire wijk) en het soort pand (grachtenpand, niet aan een chique gracht, maar toch…) is het niet vreemd dat het zelden leegstaat. Een bonte stoet tijdelijke bewoners heeft hier al korte of langere tijd gebivakkeerd. 

De achterburen doen niet aan vitrage. Daarom was hun wel en wee in beperkte mate redelijk te volgen. Totdat ’s avonds de gordijnen dicht gingen. Als dat al gebeurde. Datzelfde geldt voor de toeristen. Zij zitten voor het raam te eten, op de andere verdieping voor het raam televisie te kijken, zelden met de gordijnen dicht.

De afgelopen week zaten er twee stellen. Jaar of 50, 60, de hele dag weg, ’s avonds vroeg terug en aan de wijn. Een van de mannen zat elke ochtend al vroeg op zijn plekje voor het raam. Uren voor de rest wakker werd, zat hij al op zijn laptop te turen. Zo ben ik ook: vroeg wakker, zelfs op vakantie. Tegen de tijd dat de huisgenoten wakker worden, heb ik er al een halve dag op zitten.

Een uurtje geleden zijn ze vertrokken. De sleutel werd ingeleverd bij een van de dames die het appartement na vertrek van gasten schoonmaakt. Ze kwamen de voordeur uit terwijl ik mijn planten stond te verzorgen. Onder mijn toeziend oog namen ze afscheid van elkaar. Stel 1 ging linksaf, richting centrum. Stel 2 bleef nog even hangen. De vroege vogel nam een paar laatste foto’s van de voorgevel. Van het raam waar hij een week lang ’s ochtends uit getuurd had naar de woonboten. Ondertussen was binnen de schoonmaakster al aan de slag gegaan. En terwijl hij die laatste foto’s liep te maken, gooide zij de lakens van de afgehaalde bedden via de trap naar de lager gelegen verdieping.