Preisoep

In mijn jeugd heb ik voor het eerst preisoep gegeten. Uit een pakje, dat wel. Mijn ouders spaarden voor soepkommen van een of ander soepmerk. Daarvoor moesten zegeltjes gespaard worden, dus hadden m’n ouders  groot ingekocht, want in een groot gezin zijn veel soepborden en –kommen nodig.

Het werd een van mijn favoriete soepen. Gebonden, romig, dat soort soepen aten wij normaliter niet. Ons huishouden moest het met weinig geld doen, groente en fruit werden zelf verbouwd. De kippen, eenden en ganzen waren voornamelijk voor de eieren, maar verdwenen op zeker moment in de braadpan. Wat niet tijdens de hoofdmaaltijd als vlees werd gebruikt, verdween in de bouillonpan. En uiteindelijk werd die bouillon gebruikt voor degelijke groentesoep.

Ik vermoed dat mijn ouders niet echt van prei als groente hielden, want ik kan me niet herinneren dat zij ooit prei in hun groentetuin hadden. Zelf zou ik het wel willen telen, maar op een balkon wordt dat een hele onderneming. Prei wil de diepte in.

In deze tijd van het jaar ligt de prei bijna overal in de uitverkoop. Het enige preigerecht dat ik me van vroeger herinner, heel vaag, want dat stond zelden op tafel, is preistamppot met gekookte eieren. Heerlijk. Eén keer heb ik het Ex voorgezet, maar hij vond het niks. En pas nu ik schrijf over de preisoep die ik vandaag heb gemaakt, komt die stamppot weer bovendrijven. Die zet ik volgende week maar eens op het menu.

Dit weekend, het eerste redelijk koude weekend van dit najaar, verwen ik mezelf met preisoep. Niet zo zacht en romig als die uit een pakje van jaren geleden, maar wel gewoon heel erg lekker. En hartverwarmend.