zondag 3 juni 2012

Wennen


Moeilijk om los te laten. Eigenlijk maak ik geen deel meer uit van zijn leven. Wat hij nu beleeft, deelt hij met andere(n). Zij weet welke gordijnen er komen, zij heeft zijn bank afgekeurd omdat ze de kleur niet mooi vond (daarom staat die nog steeds hier), zij zal het dekbedovertrek wel hebben uitgezocht… Noem maar op. Het lijkt wel of hij niks van ons samen mee wil nemen. Zelfs de lampen, die hij toch ook zelf heeft uitgezocht, zijn hier gebleven. Alleen de boekenkasten zijn meegenomen en ik zie het nog wel gebeuren dat ook die vervangen worden. Dat is zo vreemd, hij richt zijn huis nu in, naar haar ideeën. In de jaren dat we samen waren, interesseerde het huis hem niet. De inrichting was simpel, goedkoop, weinig fantasie. Ik ben er ooit komen wonen, er zijn toen wat spullen opgeschoven om plaats te maken voor die van mij. Ach ja, hij heeft het geld om alles nieuw te kopen, de tijd en zin om kringloopwinkels af te struinen (in onze tijd kwam hij niet verder dan IKEA).
Het blijft vreemd, na al die jaren heb ik niks meer met zijn leven te maken. Alleen wat hij ervan laat zien en erover vertelt. Eigenlijk zet hij het leven voort, dat hij al jaren opbouwde naast onze relatie. Via internet, via Twitter vooral. Nog eventjes en dan is onze scheiding ook wettelijk geregeld en kan hij de laatste touwtjes die ons binden, lossnijden. Ik begin net. Ik heb een achterstand van ruim twee jaar. Daarom is het voor mij allemaal zo abrupt, een bijna onoverzichtelijke berg waar ik tegen omhoog moet klimmen .En ik begin er niet voor mijn plezier aan, zoals hij, maar noodgedwongen. Maar goed, morgen weer een gewone werkdag,

Geen opmerkingen:

Een reactie posten