Loslaten.
Zo’n zweverig kreet.
De wil om los te laten is er wel, maar de uitvoering gaat niet soepel, omdat
het gevoel niet altijd kan doen wat het verstand verstandig vindt.
Bij yoga klinkt wekelijks de vrij overzichtelijk opmerking over het
loslaten van wat je bezighoudt, wat je dwars zit, van wat je die dag nog moet
doen. Laat dat los en richt je op de yoga, het hier en nu. De rest mag je over
een uurtje weer oppakken.
Hoe ver ik de afgelopen jaren ook ben gekomen, er zijn periodes dat de
scheiding, alles ervoor en veel erna, me meer bezighouden dan me lief is. Vanochtend
vond ik tijdens yoga dat ik dat allemaal maar weer eens moet loslaten.
Voor me zag ik het beeld van Ex die met het Groene Blaadje de
zonsondergang tegemoet loopt.
Maar dat voelde niet goed. Per slot van rekening gaat het niet om hen.
Het gaat om mij.
Dus in gedachten draaide ik me om en liep van hen weg, de zonsopgang
tegemoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten