Sinds de boosheid en het verdriet van de scheiding zijn
gezakt, sta ik nog steeds niet te popelen om een man in mijn leven toe te laten.
Ik heb het al druk genoeg met mezelf.
Wel ontmoet ik af en toe wel een leuke man, maar diep en
blijvend zijn de gevoelens niet.
Tot bleek dat een man, die ik wel 'sympathiek' vind, uit
mijn zichtveld zou verdwijnen. Opeens werd ik overvallen door gevoelens die
heftiger waren dan ik tot dan toe had durven toegeven.
Niet dat het ooit wat zou kunnen worden. Want hij is
getrouwd. En ik vind vreemdgaan niet kunnen. Dus wil ik ook niet degene zijn
met wie wordt vreemdgegaan.
In tegenstelling tot eerdere 'sympathieke' mannen, kon
ik deze niet zo gemakkelijk vergeten. Ondanks dat we elkaar niet
meer zagen.
Met gemengde gevoelens hoorde ik dat hij naar een
zomerfestijn zou gaan, waarvoor ik me ook enthousiast had aangemeld.
Fijn om hem weer te zien, hoewel ik net begon te wennen aan het idee dat ik hem niet meer zou zien.
Met gemengde gevoelens hoorde ik dat hij uiteindelijk
toch moest afzeggen in verband met werk.
Jammer dat ik hem niet weer zal zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten